Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejny reporterski zapis z podrozy do Afryki. Nie jest to klasyczna powiesc, w ktorej autor sam podkreca napiecie, wciaga czytelnika w meandry intrygi stanowiacej najczesciej glowna os fabuly. Tutaj nie ma wymyslonych zdarzen, fikcyjnych postaci, zbędnej narracji. W ksiązkach Biedzkiego pisanych świetnym piórem doskonałego obserwatora życia aż kipi od ludzkich dramatów, ale nie brakuje też szczęścia, ale i miłości z nutką seksualności. Jak to w życiu. Różnica dzieląca jego tematykę od wielu innych pozycji o człowieczej doli polega na tym, ze Biedzki eksploruje niepoznany do końca Czarny Ląd. W drugim dziesięcioleciu XXI wieku, narody Afryki wciaż dotykają te same problemy głodu, zarazy, ale i brak zrozumienia przez Zachodnia cywilizację obcej kultury, źródła zabobonów, zachowań, tradycji, wierzeń. Nie wiem co bardziej emocjonujące w Trylogii afrykańskiej: opisy życia czy świadomość, że tak tam wygląda życie? Tadeusz Biedzki miał szczęście być redakcyjnym kolegą Ryszarda Kapuścińskiego. Nie wiemy czy zaraził go swymi opowieściami, namówił do podążania tym samym tropem czy też Biedzki sam dojrzał do roli kontynuatora twórcy Cesarza? Fenomen powieści Tadeusza Biedzkiego, a wydał już 9 pozycji, wszystkie związane z Afryką, wynika z bogatej faktografii, celnych spostrzeżeń i wiedzy autora, który nim zasiądzie do klawiatury najpierw weryfikuje to co wchłonął w czasie podróży, by potem dyskretnie oddzielić iluzje od prawdy. Siła przekonywania tego pisarza wynika z jego autentycznej fascynacji podejmowaną tematyką. Twarze Afryki Biedzkiego to nie notatki z kilkudniowej podróży organizowanej przez agencję turystyczną, a wręcz mozolna praca pełna ryzykownych sytuacji, niebezpieczeństw, dylematów na granicy życia i śmierci. Może znajdzie się odważny producent, ktory przeniesie na ekran powieści Biedzkiego, przy których "W pustyni i w puszczy" jawi sie, niestety - niczym grafomańska epistoła.