Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dostałem tę książkę jako gratis do filozoficznych książek, które zamówiłem z katolickiego wydawnictwa WAM. Na słowo "poradnik" mam natychmiastowy odrzut, ale sam temat nudy wydał mi się na tyle ciekawy, że zacząłem czytać i się wciągnąłem. Oczywiście jest to bardzo lekko napisane, sporo cytatów i anegdot, ale nie brak momentami głębszego wglądu w sprawę. Bardzo mi się podobało, że autor odróżniał acedię, czyli "duchową nudę" tj. znudzenie sprawami religijnymi, nieszczerą, suchą, jałową modlitwą itp., od depresji klinicznej i pokazał, jak w historii filozofowie mieli pewne intuicje na ten temat i jak rozwijała się świadomość depresji, która w przeciwieństwie do acedii, zawiniona nie jest, więc nie mogła być grzechem (acedię kiedyś traktowano jako najważniejszy gniew główny, pycha ją wypchnęła dużo później). Co do samej nudy, zdefiniowanej tutaj nie mgliście jako "brak zajęcia", a jako stan pewnego napięcia i rozdrażnienia – co dobrze moim zdaniem oddaje to, jak faktycznie prawdziwa nuda wygląda – to autor stawia tezę, że w dzisiejszym konsumpcjonistycznym, pełnym rozrywek świecie ludzie nudzą się częściej, niż dawniej ludzie na wsiach. Kiedyś pracowano praktycznie całą rodziną w tym samym miejscu i praca była połączona ze spędzaniem czasu z bliskimi. Podczas prac opowiadano sobie historię, czy też śpiewano. Czasu wolnego było mniej, ale przez to był on ulokowany bliżej miejsca zamieszkania i społeczności, przez co nuda była rzadkością. Dolegliwość ta była popularniejsza dla arystokracji, która nie mając co robić, musiała szukać co raz to nowych zajęć. Jeśli nawet tak było, to potwierdza się porzekadło, że inteligentni ludzie się nie nudzą i że nuda to problem ludzi głupich. W przypadkach skrajnych prowadzi do uzależnienia od adrenaliny: seksu, hazardu, sportów ekstremalnych. Wobec tych dwóch ostatnich, że tak arogancko powiem, zawsze byłem dość podejrzliwy, więc może coś w tym jest. Końcówka książki to propozycja remedium na nudę w postaci duchowości katolickiej, przybierająca postać nie tyle rozsądnej apologetyki, ile nachalnego marketingu, więc pewnie większość czytelników poczuje odrzut do całej tej pozycji, a szkoda. Jej niewielkie rozmiary (jakieś 160 str.) w połączeniu z luźnym stylem czynią ją dobrym czytadłem do autobusu czy do poduszki.