Tony Blair pochodzi z zamożnej, adwokackiej rodziny. Po studiach rozpoczął pracę w kancelarii adwokackiej, specjalizując się w sprawach związkowych. W 1975 r. wstąpił do Partii Pracy, osiem lat później został deputowanym do Izby Gmin. Dwa lata później został przywódcą Partii Pracy po śmierci jej dotychczasowego przewodniczącego Johna Smitha. Przekształcił ją wówczas w nowoczesną partię centrową, co przyniosło jej – po raz pierwszy od 18 lat – zwycięstwo nad konserwatystami w wyborach w 1997 roku. Stanął wówczas na czele rządu i tym samym został najmłodszym premierem Wielkiej Brytanii od 1812 roku. Za najważniejsze osiągnięcia swojej pierwszej kadencji Blair uważał stabilność ekonomiczną, utworzenie autonomicznego parlamentu w Szkocji i zgromadzenia w Walii, i przekazanie im części uprawnień z centrum, większe zaangażowanie w północnoirlandzki proces pokojowy, a także wprowadzenie płacy minimalnej, zwiększenie zatrudnienia i poprawę sytuacji w szkolnictwie, przede wszystkim podstawowym. W 1999 roku został wiceprzewodniczącym Międzynarodówki Socjalistycznej. W czerwcu 2001 roku Partia Pracy ponownie zwyciężyła w wyborach, z przewagą niewiele niższą niż cztery lata wcześniej. Blair po raz drugi stanął na czele rządu, jako pierwszy laburzysta w historii. Mimo oskarżeń o naciąganie informacji wywiadowczych, mających uzasadnić interwencję militarną w Iraku, 6 maja 2005 roku został premierem Wielkiej Brytanii po raz trzeci. We wrześniu 2006 roku Blair ogłosił, że w ciągu roku zrezygnuje ze stanowiska. 27 czerwca 2007 r. złożył dymisję z urzędu na ręce królowej Elżbiety II. Także 27 czerwca został mianowany wysłannikiem na Bliski Wschód tzw. kwartetu madryckiego, obejmującego USA, ONZ, UE i Rosję. W styczniu 2008 roku został doradcą amerykańskiego banku JPMorgan Chase & Co. W maju 2008 Blair utworzył swoją fundację Tony Blair Faith Foundation zajmującą się propagowaniem wiedzy na temat wyznań i religii. W lipcu 2009 fundacja nawiązała współpracę z uniwersytetami w Yale, Durham i Singapurze.