Polski poeta, pisarz i tłumacz.
Absolwent UW (prawo).
W czasie II wojny światowej wraz żoną ukrywał w domu na warszawskich Bielanach 18 Żydów, za co po wojnie odznaczono ich medalem Sprawiedliwi Wśród Narodów Świata.
Po wojnie poezja Zagórskiego bliższa była klasycyzmowi (podczas gdy pierwotnie skłaniała się raczej ku katastrofizmowi).
Wybrane dzieła: "Ostrze mostu" (1933), "Indie w środku Europy" (1947), "Olimp i ziemia" (1957), "Biały bez. Wiersze dla żony" (1963), "Komputerie i dylematy" (1975).
Żona: Maryna Woycieszonek (do 05.08.1984, jego śmierć), 3 dzieci.
