Maciej Antoni Forycki

Mam trochę mieszane uczucia wobec tej biografii. Obiektywnie jest ciekawa, dobrze napisana, dowiedziałem się z niej paru rzeczy o Leszczyńskim, których nie wiedziałem. Niby wszystko w porządku. Ale jest jeden problem. Książka ukazała się w serii "Poczet Władców" Wydawnictwa Poznańskiego i sięgając po nią spodziewałem się poczytać o Leszczyńskim, królu Polski. Tymczasem o jego dwukrotnym panowaniu (1704-1709 i 1733-1736) jest w tej książce bardzo mało, właściwie tylko kilka stron. Lwia część książki zawiera opis życia Leszczyńskiego po jego wyjeździe z Polski, kiedy to najpierw został teściem króla Francji Ludwika XV, a następnie księciem Baru i Lotaryngii. Można się z tej biografii dowiedzieć o znaczeniu jego panowania dla późniejszego przyłączenia Lotaryngii do Francji, o życiu codziennym na lotaryńskim dworze, o pałacach jakie Leszczyński wybudował, często opisanych w najdrobniejszych szczegółach. Za to o jego polityce polskiej nie dowiemy się nic, albo prawie nic. Zastanawiam się dlaczego. Widzę dwie możliwości. Pierwsza, to że biografie Leszczyńskiego, króla Polski, już istnieją (np. autorstwa Edmunda Cieślaka) i autor nie chciał tylko powtarzać danych w nich zawartych. Zamiast tego wolał się skupić na mniej znanym aspekcie życia swego bohatera. Możliwe. Druga kwestia to, że Maciej Forycki jest wprawdzie profesorem historii Polski, ale rodzinnie bardzo silnie związanym z Francją (jego ojcem jest Remigiusz Forycki, jeden z najwybitniejszych polskich romanistów) i ta miłość do Francji wychodzi z niego na każdym kroku i w końcu przyćmiewa wszystko inne. Nie byłoby w tym nic złego, przeciwnie taki pomysł na książkę jest nawet ciekawy. Tylko dlaczego to się ukazuje w serii "Poczet Władców"? Zmylony tym czytelnik sięgnie po książkę myśląc, że dowie się z niej czegoś o królu Polski i zdziwi się pewnie mocno, gdy zamiast tego przeczyta biografię księcia Lotaryngii. Poważne wydawnictwo nie powinno robić takich numerów. Za tę zmyłę odejmuję jedną gwiazdkę.