Janusz Artur Ihnatowicz

Poezja o przemijaniu ma swój niewątpliwy urok i czar. Peozja o przemijaniu to opowieść o bolesnym procesie śmierci, o zapomnianych pokoleniach, o grobach ziejących czarną otchłanią, o domach, w których jak zjawy snują się smutne ciotki w podeszłym wieku. Ale to także poezja pświęcona drzewom. Rysunki ilustrujące wybrane strony przedstawiają ciemną bryłę kwadratu. Potem z tej figury wyłania się drzewko, by w końcu stać się domem i schronieniem dla ptaków. Wiersze Ihnatowicza nie są smutne, ale może lepiej powiedzieć, są przepełnione żalem za tym co minęło. Są czasem odrobinę mroczne... "(...) po mieszkaniu się snuje upiorna niańka i zbiera krew i księżyc do kościanego dzbanka." ("Rytmy nocne" strona 70) Są dosyć ciekawe porównania... "(...) i została ciocia miękka jak budyń, cicha jak mgła, ciocia niosąca dom" ("Elegia na śmierć "Kosówki"" strona 44). W każdym bądź razie, poezja warta przeczytania.