Krystyn Krzysztoforowicz

Antologia opowiadań mieszanych - z eksperymentami i automatami. Pomysły na ogół są ciekawe, ale wykonanie tekstów jest nierówne, a puenty często zbyt pospieszne. Te lepsze opowiadania to wartki i dowcipny "Pojedynek" Weinfelda, o dwóch konstruktorach i walce ich mechanicznych monstrów na bezludnej wyspie (opowiadanie wyszło potem w KAWie, w autorskim zbiorze "Władcy czasu") oraz urocza humoreska "Prawda o Elektrze" Andrzeja Czechowskiego, o ziemskiej kolonii, gdzie to ludzie usługują robotom, a nie na odwrót (tekst wszedł potem w poczet autorskiego zbioru "Przybysze"). Pozostałych pięć opowiadań jest trochę mniej udanych. "Telechronopator" Zajdla (potem wyszedł w "Ogonie diabła") jest przegadany i dość drętwy, co smuci zważywszy na spory potencjał pomysłu (próba urządzenia do patrzenia w przeszłość). "Szansa geniuszu" Krystyna Krzysztoforowicza proponuje ciekawą, ale zupełnie bezsensowną ideę wzbudzania u ludzi tzw. rytmu geniuszu (w efekcie taka osoba ot tak, literalnie z tyłka, nagle wie wszystko i potrafi budować choćby maszyny do manipulacji czasem). "Władcy czasu" Weinfelda oparci są na interesującej koncepcji pola czasu stojącego, ale finał jest jak machnięcie siekierą. Podobny mankament przejawia "Stan zagrożenia" Witolda Zegalskiego (kłopoty w oceanicznej wieżowej przetwórni ryb). Najgorzej z tego wszystkie wypadają "Równi bogom" Macieja Misiewicza - naiwni, z irytującą, głupiutką puentą (na orbitę ziemską ściągana jest asteroida w celu uczynienia z niej stałego laboratorium). Lektura jest więc w miarę przyjemna, ale dla obecnego odbiorcy będzie raczej stanowiła raczej archeologiczną ciekawostkę niż intelektualną rozrywkę.