Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No i ostatni tom "pierwszego od lat polskiego cyklu fantastycznego". Taki krótki jakiś wyszedł Egmontowi :) Ciekawe dlaczego? Czyżby nie przyjął się za dobrze? :) Ostatni tom fabularnie szoruje o wierzchołki drzew i czeka na jedno nieco wyższe. Akcja strasznie kuleje i jest najwyraźniej dopychana kolanem. Nawet rysunki wydają się robione pospiesznie. Jakby ktoś stał nad Kowalskim i pyrgał go w ramię: skończ waść... Nie zrozumcie mnie źle, Piotr Kowalski to świetny rysownik i w tej serii miał kilka błyskotliwych momentów, w ciekawych kadrach... ale jest lepszym rysownikiem niż scenarzystą. Zagmatwany wątek linii krwi, który miał dodawać serii kapsaicyny... stracił kompletnie na mocy. Niekonsekwencje w konstrukcji świata rażą: teraz wszyscy żołnierze wyposażeni są w broń palną i nagle magicznie dostają szable w dłoń by walczyć z kawalerią. Beee. Zniszczone nadajniki w zamku chyba były jedynymi w całym królestwie... poważnie? No dobra, nie pastwię się już więcej. :D No może jeszcze tylko raz :) Danea jako "anioł zemsty" do pięt nie dorasta Bethei. Przecież nie o kolor włosów idzie... Najlepszy rysunek znajduje się na tyle okładki. Poważnie. To najlepszy rysunek w tym albumie i dopiero na nim Danea przestaje wyglądać mdło. A! I chyba wyjaśniło się dlaczego niektórzy bohaterowie wyglądają jak maszkarony. Cóż, ponoć miłość jest ślepa... albo po ciemku różnice gatunkowe nie rzucają się tak w oczy. Wino, śpiew... i samice Velkhów. W pospiechu zapomniano uraczyć czytelnika choćby jedną sceną erotyczną. Protestuję! Sic transit gloria "pierwszego od lat polskiego cyklu fantastycznego". Aj aj aj.