Literaturoznawca, doktor habilitowany, docent i członek Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich PAN. Zajmuje się pograniczem pisarstwa dokumentarnego i prozy beletrystycznej oraz problematyką związków literatury z wielkimi doświadczeniami społecznymi i historycznymi XX wieku. Autor książek Ksawery Pruszyński (1972) i Wiek dokumentu. Inspiracje dokumentarne w polskiej prozie współczesnej (1999) oraz współautor drugiego tomu Literatury polskiej 1918-1975 (1993). Jego rozprawy i artykuły były publikowane m.in. w „Odrze", „Pamiętniku Literackim", „Przeglądzie Humanistycznym", „Regionach", „Twórczości", „Tekstach Drugich" i „Przeglądzie Polskim" oraz w licznych pracach zbiorowych.
W moim odczuciu książka jest napisana akademicko, przez co język wydaje się być nieco sztywny. Czytało mi się momentami opornie i trudno. Odniosłem wrażenie, że intensywność mojej uwagi podczas czytania przybrała postać sinusoidy, niektóre rozdziały sprawiały, że nie mogłem się oderwać, a niektóre nudziły mnie niesłychanie.
Generalnie polecam tę pozycję dla fanów mistrza reportażu, jakim był Kapuściński, książka pełna jest fascynujących faktów dotyczących jego życia.
Początek bardzo ciekawy. Zainteresowało mnie podejście badaczy Ryszarda Kapuścińskiego, że ma to być biografia twórcza. I rzeczywiście była. Dopóki dotyczyła twórczości pisarza, wnikliwej analizy jego reportaży, słuchało się tego z dużym zainteresowaniem. Jednak nie obyło się bez wchodzenia w jego życie. Ta nadmierna przy tym ostrożność, zachowawczość irytowała, a w końcu nużyła. Nie udało się uniknąć okrągłych zdań i obejść, a przecież nie o to w biografii chodzi. Może należało od A do Z zrealizować plan i rzeczywiście zająć się tylko tym, co napisał wybitny twórca oraz wnikliwy obserwator XX i XXI wieku?