Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To była całkiem interesująca książka. Uwielbiam powieści opowiadające historie z perspektywy zwierząt, a "Spalony dąb" jest zdecydowanie jedną z tych naprawdę wartych przeczytania (szczególnie, że w Polsce nie ma ich zbyt wiele...). Z jednej strony jest raczej młodzieżowa, ale pojawia się w niej wiele motywów tak strasznych, a jednocześnie dziwnie pięknych, że nie jestem pewna, czy czytałabym to dziecku. Okej, czytałabym, bo lukrowanie i ugrzecznianie opowieści jest okropne (Czerwony Kapturek powinien zginąć, kurde! To historia mająca pouczać o nieufaniu podejrzanym typom chcącym ci się wbić na chatę!),ale jestem w stanie zrozumieć, że ktoś by nie chciał. Mam ogromną ochotę podać przykłady, ale nie chcę psuć nikomu odbioru książki, bo osobiście te fragmenty wywarły na mnie ogromne wrażenie. Sama fabuła to mocno typowe "przed wyruszeniem w drogę należy zebrać drużynę", gdzie grupka łasic podróżuje w poszukiwaniu artefaktu mającego im pomóc w ocaleniu wyspy. Pachnie tu trochę "Hobbitem", trochę "Robin Hoodem", a trochę własnym zapaszkiem różnych oryginalnych motywów, jak posągi i statuy, które ożyły po tym, jak ludzie opuścili wyspę. Na minus mogę zaliczyć słabo zarysowane charaktery postaci. O żadnej z nich nie mogę napisać właściwie nic, poza dwiema, z których jedną jest ciamajdowaty antagonista, a drugą - comic relief. Cokolwiek im się przydarza, nie robi to na czytelniku większego wrażenia, bo do nikogo nie zdążył się przywiązać czy choćby ich poznać. Ogólnie, książka na plus, choć momentami staroświecki styl pisania nieco nuży. Bardzo szkoda, że kolejne tomy nie doczekały się wydania, bo jestem ciekawa, jak potoczyły się dalsze losy Srebrzyka i Nieba.