Steven Erikson

Niby kontynuacja mojej ulubionej części „Przypływów nocy”, niby powrót do świetnych bohaterów, ale coś jest nie tak. Nie wiem czy może zmęczyła mnie już cała seria, czy nie mogę się odpowiednio skupić na tym tomie, ale ponownie - coś jest tu nie tak. Do tej pory zarzucałem Eriksonowi biegunkę wydarzeń, tworzenie historii naszpikowanej często bezsensownymi szczegółami i (pozornie?) nieistotnymi wydarzeniami, a tu mamy kompletne przeciwieństwo - dłużyzny oparte na filozoficznych rozważaniach lub monologach wewnętrznych. Samej akcji jak na lekarstwo. Jak już się coś dzieje to krótko i znowu wpadamy w nadmiar opisów. Wiem, że to budowanie świata, ale jesteśmy już w tomie siódmym i świat jest w sumie nieźle zbudowany. To dla mnie najsłabszy tom do tej pory. Przegrywa chyba nawet z chaotycznymi Ogrodami, choć może raczej oba są na podobnym poziomie, ale ten jest przegięty w inną stronę. Tak jakby Erikson nie potrafił znaleźć odpowiedniej równowagi pomiędzy tworzeniem świata i akcją i miotał się raz w jedną, raz w drugą stronę.