Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Steve Martin z różnym skutkiem próbuje rozbawiać kinomanów od lat 70. Lubię jego bohaterów, choć wolę niezdarnych, gamoniowatych od tych z dużym poczuciem pewności siebie i zarozumiałością. Jakość jego humoru nie często idzie w parze z moim, wolę ten absurdalny od dosłownego. Do książki zajrzałem mając nadzieję na zabawną historię, która dzieje się w świecie galerii malarstwa, miłośników sztuki, marszandów. Dla Martina, który jest kolekcjonerem obrazów, temat powieści był polem do opowiedzenia o swojej pasji. Dla mnie, przeciętnego czytelnika, powieść była nieustannie pojawiającym się pytaniem, o czym jest ta książka? Bohaterką jest Lacey Yeager, która zamierza osiągnąć sukces w nowojorskiej przestrzeni handlu dziełami sztuki i krok po kroku dąży do realizacji swoich planów. Losy Lacey, które śledzimy na łamach książki, są opowiadane przez narratora, jej przyjaciela. Tyle tylko, że ta historia jest nudna. Gdy pojawiają się interesujące wątki kryminalne, sensacyjne czy romantyczne mają krótki i bezbarwny przebieg. Odnosi się wrażenie, że autor napisał tę książkę, aby móc porozkoszować się dość frywolnym życiem swojej bohaterki. Nie miałbym zupełnie nic przeciw temu, tylko chciałbym też powieści, która pozwala zaangażować emocje, żyć życiem bohaterów, przejąć się lub zezłości. Po prostu mieć trochę frajdy z czytania.