Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mikołaj Konkiewicz zdobył nagrodę Grand Prix w VI Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „O Złotą Pszczołę”, czego efektem jest tom „Podloty”. Podmiot Konkiewicza wita nas bardzo intymnymi wyznaniami. Wyczytujemy z nich ojcowską miłość i czułość – te dwa uczucia zdominują całą książkę. Właściwie to domyślamy się, o czym opowiada autor, ale jego wiersze są na tyle metaforyczne, że z powodzeniem pozwalają rozszerzać pole interpretacyjne. Czytelnik ma tu zatem naprawdę dużą przestrzeń dla siebie – dla własnych przemyśleń, podobnych doświadczeń, a nawet i dla wyobraźni. Bardzo podoba mi się pewnego rodzaju wieloznaczność tej lirycznej opowieść. Bo z jednej strony mamy historię rodziny – opowiadaną przez tatę swojemu dziecku. Podmiot zbiera wszystkie ważne momenty i odtwarza synowi początki jego istnienia – „o tutaj zacząłeś kopać”. Jednocześnie tę puentę wiersza „Mapa ciała” możemy potraktować i bardzo dosłownie, bo dlaczego nie. A autor zezwala i na odczytywanie wiersza poprzez świat przyrody i procesy w nim zachodzące. Fascynująca jest ta podróż poprzez te wersy, poetycką niejednoznaczność i ogromną łagodność podmiotu. Czasem jesteśmy pewni, że oto głowa rodziny odtwarza swojemu potomkowi jego pierwsze chwile, momenty tworzenia się tej familii i towarzyszące temu emocje. Niekiedy jednak zastanawiamy się, czy to aby na pewno jest ludzki podmiot? A może to głos (z) natury nas prowadzi przez te wiersze (przynajmniej w części zbioru)? [tekst wiersza na blogu] Przenikanie się świata człowieka i przyrody odbywa się tu na wszystkich polach. I do końca trudno będzie odpowiedzieć sobie na pytanie czy to jest książka o ludziach i ich relacjach, czy jednak bardziej o naturze oraz wszystkich zależnościach, jakie dzieją się w jej obrębie (także interakcje z człowiekiem). [tekst wiersza na blogu] Ciekawa jest postać tego podmiotu. On nie zdradza zbyt wiele o sobie. Dowiadujemy się o nim właściwie tylko dzięki temu, co widzimy. Daje się poznać jako byt wrażliwy i opiekuńczy. Być może to ten głos prosto z serca świata, jakaś postać Natury. Pochyla się bowiem nad losem ptaków, żurawi, much i innych żyjątek. Ale potem przychodzi komentarz, który znów sugeruje nam, jakoby to tata swoim czułym słowem objaśniał świat swojemu dziecku. Ale podmiot pragnie opowiedzieć także swoją historię. I robi to. Poprzez krajobrazy natury, przez portrety dziadka, przez uwiecznianie pierwszych chwil ojcostwa. Kolekcjonuje zatem wszystkie te mikroopowieści, które złożą się na jego osobiste losy i powiedzą o nim zdecydowanie więcej niż może przypuszczać. I może to tak naprawdę jest najbardziej pasujący trop do odczytania „Podlotów” – samopoznanie własnej tożsamości, odnalezienie siebie, pozbycia się tego, co zatruwało i celebrowanie narodzin nowego. Piękne są wiersze Konkiewicza. Podczas lektury można naprawdę sporo tu przeżyć. Zachwyty, wzruszenia, ale autor także prowadzi nas w rejony metafizycznych rozmyślań, jak choćby w świetnym wierszu „Klepsydra”: [tekst wiersza na blogu] Z wielką radością powracam do tych przyrodniczych wierszy. I rozumiem podmiot, który odnajduje tak wiele przyjemności we współistnieniu ze światem roślin i zwierząt. Dostrzegam wskazywane przez niego zależności, podobieństwa. Jestem wdzięczna za tę liryczną naukę uważności oraz empatii