Jacek M. Kowalski

Złoto Wrocławia? A może Bursztynowa Komnata? Co kryją podziemia największego opactwa Cystersów na świecie i Lubiąża w ogóle - z tym pytaniem próbowali zmierzyć się eksploratorzy dolnośląskich (i nie tylko) tajemnic. Zespół klasztorny w Lubiążu robi wrażenie. Ponaddwustumetrowa fasada, blisko dwustutysięczna [m3] kubatura, bajecznie odnowiona sala książęca i refektarz, a kilkanaście metrów niżej - zasypane i zagruzowane pomieszczenia i korytarze, które były niemymi świadkami przymusowej pracy więźniów i... no właśnie - czego jeszcze? W 1982r. w klasztornym ogrodzie wykopano naczynie z siedemnasto- i osiemnastowiecznymni złotymi (64 sztuk) i srebrnymi (1290) monetami. Nie trzeba chyba dodawać, jak zaostrzyło to apetyty, przede wszystkim w kręgach inicjatorów (Kiszczak, Jaruzelski) przeprowadzanych wówczas w Lubiążu (z udziałem wojska i służb specjalnych) poszukiwań. Notabene tandem trzymający władzę szybko upłynnił niemalże całość znaleziska na Zachodzie, a pozyskane w ten sposób fundusze (dewizy) bynajmniej nie przeznaczył na deklarowany wcześniej szczytny cel. Poszukiwania parokrotnie przerywano, później znów wznawiano. Kiedy zaniechano oficjalnych prac, do eksploracji na własną rękę przystąpili amatorzy... Wydaje się, że Kowalski, Kudelski i Rekuć przeprowadzili rzetelne i obiektywne śledztwo w sprawie tajemnic Lubiąża. Sięgnęli po archiwalne dokumenty, dotarli do relacji świadków, przyjrzeli się kontrowersyjnym obiektom, zweryfikowali (bardziej lub mniej udanie) wiele różnych hipotez. Do jakich wniosków doszli? Odpowiedź w książce.