Hanna Kalińska

„Plac zabaw” Hanny Kalińskiej to książeczka maleńka, w sam raz do ukrycia w kieszeni, by zawsze przy mnie, na wyciągnięcie ręki, mogła otworzyć się na tej najwłaściwszej stronie i powiedzieć: „świat jest twój” możesz teraz wszystko” albo: „Odmieniam tysiące razy wszystkie nazwy tego świata by nie zapomnieć że tak mało go znam” To poezja najlepsza, bo esencjonalna. Wiersze krótkie i bardzo krótkie, zawierają ważne treści zmieszczone w minimum słów, dzięki czemu są nasycone, gęste, mocne. Bez znaków przestankowych, byśmy mogli odczytywać je na wiele sposobów, dowolnie, a nawet kapryśnie rozkładać akcenty, zmieniać je w zależności od nastroju i kontekstu, jaki w danej chwili podpowiada nam nasze życie. To wiersze o życiu i o człowieku, przesycone wrażliwością, pochylające się nad chwilą, subiektywnie ważną chwilą. Wszak życie to właśnie taki plac zabaw, na którym ćwiczymy swe umiejętności, przekraczamy granice, próbujemy pokonywać przeszkody, raz po raz się z nimi mierząc, mimo niepowodzeń nie rezygnując. To nasz prywatny poligon, z którego wracamy spoceni, poobijani, bez sił, ale z nową praktyczną wiedzą, którą wypróbowaliśmy w boju. To po prostu my: „szczypta buntu drugie danie twardego życia pół litra szczęścia” Idziemy przed siebie, szukając, goniąc marzenia, podatni na zranienie, emocjonalnie niezahartowani, nie chcący uronić niczego, nie godzący się z przemijaniem, z gorącą prośbą na ustach: „Życia naszego powszedniego naucz nas…” Do niektórych wierszy dołączone są motta, zaczerpnięte od twórców i filozofów. Szymborska powtarza się najczęściej, ale i bez tej wskazówki wyczuwalna jest jej duchowa obecność w poezji Hanny Kalińskiej. Też ją interesuje powszedni dzień, zwykły człowiek zaplątany w swą codzienność, która jednak wbrew pozorom zawsze jest JAKAŚ, jeśli tylko spojrzeć na nią uważnie. Składa się z drobiazgów, takich właśnie jak: „Duża sprawa ze słoną kroplą w oku woreczek na muszelki z zeszłego sezonu bajka o bezdomnym krasnoludku przyszywanie guzika który chciał się uwolnić cienie pod oczami i zabłąkane słowo” Wiele tu o marzeniach zamykanych w klatce przyziemnych spraw, o miłości, która także więzi, choć przecież na nasze własne życzenie i nie chcemy od niej uciec, by wydostać się na wolność, zbyt bezbrzeżną, przerażająco nieznaną. Gramy różne role i mościmy się w nich na tyle wygodnie, by nie uwierały zbyt mocno, by można było pomyśleć, że to nie maski, a prawdziwe oblicza. Boimy się, że w końcu okaże się, iż: „to nie nasz teatr to nie nasze role” Ujęła mnie spokojna wrażliwość autorki, wychwytywanie z rzeczywistości tych najważniejszych drobinek, skupienie się na relacjach między ludźmi i na własnym wnętrzu, którego badania nigdy za wiele, bo drążąc i grzebiąc, dokopać się można do istoty siebie. To wersy mądre i zarazem kojące. Autorka zwraca uwagę na znaczenie wspomnień, zgromadzonych doświadczeń, z których warto czerpać, ale też na nasze kompulsywne pragnienie szczęścia, często wyrywanego losowi przemocą, jakbyśmy chcieli nacieszyć się nim na zapas, zaczerpnąć na potem. Bo czas nie stoi w miejscu. Co zatem będzie, gdy zaczniesz zostawać w tyle. Więc póki co, ciesz się, że: „Jeszcze tańczysz sprężysta antylopa oświetlony witraż Jeszcze płoniesz egzotyczna lampa kolorowe widowisko Jeszcze kochasz znużona wracasz do gry z czasem” Książkę przeczytałam dzięki portalowi: https://sztukater.pl/