Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książę Antoni Paweł Sułkowski został zapamiętany raczej negatywnie jako ten, który nie potrafił dochować wierności do końca i będąc naczelnym wodzem wojsk polskich porzucił sprawę Napoleona. Jak to zwykle bywa, sprawa nie jest taka jednoznaczna, a mamy przecież do czynienia z całkiem ciekawą postacią, autorem interesujących listów do żony, generałem dywizji, którym został w nadzwyczaj młodym wieku, uczestnikiem walk w Polsce, Hiszpanii, Rosji i Niemczech. Autor rozpoczyna swoją opowieść od wprowadzenia w dzieje rodów Sułkowskich w XVIII wieku i omawia działalność gospodarczą i polityczną najważniejszych przedstawicieli rodu. Dalej zaczyna się już właściwa biografia, czyli młodość oraz kariera wojskowa Antoniego Pawła podczas epoki napoleońskiej. Bohater został przedstawiony na szerokim tle zmieniającej się wówczas Europy, sporo miejsca poświęcono zwłaszcza szlakowi bojowemu wojsk polskich, ze szczególnym uwzględnieniem jednostek, którymi dowodził Sułkowski. Omówiono zwłaszcza bitwy, w których brał udział książę - Almonacid, Ocana, Mir, Smoleńsk Tarutino itp. oraz sposób dowodzenia i organizację jednostek nad którymi komendę sprawował Antoni Paweł. Ostatni rozdział oraz epilog to już próba ukazania księcia w nowej rzeczywistości politycznej. Sułkowski organizował armię Królestwa Polskiego, został adiutantem cara, jednak jego życie znów było targane wątpliwościami czego odzwierciedlenie możemy odnaleźć w rozterkach dotyczących dołączenia do powstania listopadowego. Biografia ta nie jest hagiografią księcia, otrzymujemy stonowany obraz Sułkowskiego, nie tak czarny jakby mogło to wynikać z wydarzeń 1813 roku. Autor wskazuje na pozytywne cechy charakteru Antoniego Pawła, talent wojskowy, polityczny pragmatyzm, ambicję, chociaż też wskazuje, że może zwyczajnie postaci zabrakło charakteru, aby poradzić sobie w trudnym dla kraju okresie politycznym.