Jaime Manrique

"Nasze losy są jak rzeki".Opowieść o kobiecie, która chciała zmienić Amerykę Południową. Historia wspaniałej, odważnej i pięknej Manueli Saenz, która została uznana za pierwszą feministkę Ameryki Łacińskiej.Ta wyjątkowa kobieta zbyt wyzwolona myślą i czynem na ówczesne czasy w których żyła zauroczyła mnie swoją wytrwałością i wiarą w idee narodowowyzwoleńcze.Przyczyniła się do wyzwolenia swojego kraju spod władzy Hiszpanii, została odznaczona, a w późniejszym czasie po czynnym udziale w walkach otrzymała stopień pułkownika.Wielka miłość do Wyzwoliciela Simona Bolivara przysporzyła w jej życiu dużo gorzkich łez, ale również uszczęśliwiała i wzmacniała siłę do walki o wolność kraju.Pomimo tak wielu zasług jesień swojego życia przeżyła w odosobnieniu i biedzie z wierną i oddaną Jonotas.Obie umarły w skutek epidemii pustoszącej Paitę(miasto w Peru). Nie wiem dlaczego ta powieść o tak interesującej i odważnej kobiecie jest w niełasce czytelniczej.Napisana jest przystępnym językiem, oprócz losów tej wyjątkowej kobiety znajdziemy tu również piękne opisy krajobrazów Peru, Ekwadoru, Jamajki.Powieść jest naprawdę warta przeczytania mimo iż pisana o ważnych wydarzeniach historycznych tamtego burzliwego okresu, zawiera też dużo humoru i przyciąga czytelnika intensywnym życiem bohaterki.Gorąco polecam! "Pamiętaj, jedyne bogactwo, jakie warto posiadać, to bogactwo umysłu i ducha.To jest dobro, którego nikt ci nie odbierze.Wszystko inne na tym świecie jest przemijające-tak przemija chwała świata."