Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Krajobraz… jest powieścią o czasie – tym, jak go wykorzystujemy lub marnujemy. Co ciekawe, jego upływ odmierza się tu za pomocą monitorowania stanu rozkładu – ciała babci i odziedziczonego przez Krničników domostwa. Arčnikówka (dom) traktowana jest tu jak organizm żywy, który coraz mocniej podupada na zdrowiu. Dla mnie to swoista metafora czy raczej symbol tej rodziny. Jest w ich posiadaniu, sypie się, ktoś próbuje coś zrobić, ale tak naprawdę dokłada tylko pracy, a i tak wydaje się, że to próżna robota. Bo zniszczenia są już nie do zatrzymania. Jeśli miałaby przetrwać, to tylko dzięki szybkiemu działaniu i potężnym nakładom pracy oraz materiałów (pieniędzy),ale wszelkich środków i możliwości tu brakuje. Przede wszystkim jednak Krajobraz z martwą babcią jest portretem rodzinnych relacji. I wzajemnego niezrozumienia. A to, że opowieść pozbawiona jest fajerwerków tylko wzmaga uczucie pewnego dyskomfortu, bo to przecież historia podobna do mojej, twojej czy sąsiadów. Wszędzie bowiem czas zostawia ślady, jedni radzą sobie lepiej, inni gorzej. I na tych drugich uwagę skupił Tomo Podstenšek. Losy Krničników uświadamiają jak ważny jest drugi człowiek w naszym życiu. Bo nikt nie jest wcale samotną wyspą. Nasze czyny, słowa czy nawet i myśli oddziałują na innych. Głównym problemem powieściowej rodziny jest brak bliskości. Nikt tu nie potrafi wykrzesać choćby odrobiny czułości dla domownika, ale – co ciekawe – potrafią to okazać staremu domowi, psu, a nawet kociemu przybłędzie. Tone „nie zdołał wyartykułować pochwały. Nigdy tego nie potrafił”. Tina z kolei nie potrafi doceniać drobnych gestów, nie cieszy się zatem z prezentów, które przecież rodzina wybiera z myślą o niej. Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/02/krajobraz-z-martwa-babcia-tomo.html