Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Święta tuż tuż, a ja tymczasem wracam myślami do osób, które straciły tak wiele podczas drugiej wojny światowej. Nie tylko najbliższych, ale również, szacunek, wiarę w ludzi i w lepsze jutro. Książka „Sekretny dziennik Holokaust” to wspomnienia Nonny Banister, które ujrzały światło dzienne już po jej śmierci (spisane dzięki współpracy autorek i syna Nonny). Sama przez długi czas nie chciała wracać do lat niepewności, strachu i bólu. O swoich przeżyciach z czasów wojny opowiedziała swojemu mężowi dopiero po kilkudziesięciu latach wspólnego życia. Jak wspominał Henry, mąż Nonny: „ Nawet po wojnie zaszywała prywatne zapiski, fotografie i dokumenty w kieszeniach i szwach sukienek, albo wkładała je do pomysłowych kryjówek”. Później, kiedy Nonny nie było w domu, ten szukał ich wszędzie, ale na próżno. Na kilka lat przed śmiercią odkryła swoją przeszłość przed najbliższymi ujawniając im zapiski spisane pierwotnie w sześciu językach. Nawet nie jestem w stanie wyobrazić sobie ogromu cierpienia jakie chowała w swoim sercu Nonna. Rosjanka trafiła do niemieckiego obozu pracy, gdzie zgryzota i cierpienie spadły na nią z wielką siłą. Na kartach tej książki znajdziemy nie tylko zapiski mówiące o wydarzeniach wojennych, w których uczestniczyła Nonna, ale również wspomnienia z jej dzieciństwa, bo od najmłodszych lat mała dziewczynka spisywała pamiętnik. Opowiada o swoich najbliższych, o swoich przodkach, o niezapomnianych chwilach spędzonych u babci, by później przejść do dni, które ukazywały tylko zło. Po wojnie została sama, straciła wszystkich…. postanowiła wyjechać do Ameryki i tam rozpocząć nowe życie. To historia o wielkiej stracie, ale mimo wszystko ukrywająca w sobie nadzieję… To opowieść niosąca ze sobą ogromny ładunek emocjonalny.