Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pewnie wyjdę na pyszałka, ale muszę opisać moje doświadczenia z lektury tej książki zgodnie z prawdą. A ta jest taka, że Gerald Kahan bardziej mi w głowie namieszał, niż pomógł. Być może stało się tak, bo moja wiedza na tematy kosmologiczne jest nieco większa, niż u docelowego czytelnika tej książki. Kahan zwraca się prawdopodobnie do ludzi, którzy z fizyką są raczej na bakier, nie lubią jej (lub nigdy nie mieli szansy, aby ją polubić) a jednak chcieliby zrozumieć, co w odkryciach Einsteina było tak genialne, że nazwano go Kopernikiem XX-go wieku. Dla mnie lektura „E=mc²” była jednak męczącym doświadczeniem, bo autor kładzie duży nacisk na obrazowość wywodu. Ilustracji jest w tej książce (moim zdaniem) o wiele za dużo! A niektóre z nich nie wnoszą prawie nic do dyskusji. Czasami miałem wrażenie, że oglądałem wykład akademicki dla początkujących z olbrzymią ilością szybko zmieniających się slajdów. Innym zjawiskiem jest maniera Kahana, aby wpisywać dłuższe sentencje w te miejsca jakiegoś równania matematycznego, które w „normalnym” przypadku opisane są tylko jednym, dwoma symbolami. Powstałe w ten sposób matematyczne „tasiemce” nie dają się w żaden sposób zapamiętać. A nie są to bynajmniej równania bardzo trudne. Ot, bez problemu mógłby je analizować zainteresowany uczeń szkoły podstawowej. Facyt: Być może pozycja ta pomaga zupełnemu laikowi w wejściu w temat. Jeśli przeczytaliście już kilka popularnonaukowych pozycji o teorii względności, to nie polecałbym tego skrótowego i (moim zdaniem) niebezpiecznie uogólniającego wywodu.