Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niezależny publicysta, działacz emigracyjny. W 1977, po emigracji do Szwecji, opublikował Czarną Księgę Cenzury PRL, ujawniającą mechanizmy funkcjonowania cenzury w PRL.
Dzieciństwo i lata młodzieńcze Urodził się w rodzinie lekarskiej. Jego ojciec Juwencjusz Strzyżewski kończył wówczas studia medyczne na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej. Cztery lata wcześniej dziadek Wincenty Strzyżewski w stopniu kapitana (pośmiertnie major) padł ofiarą mordu katyńskiego. Dzieciństwo i resztę życia w PRL Tomasz Strzyżewski spędził w Krakowie. Jego introwertyczny charakter (był później określany mianem „milczka”) spowodował konflikt rodzinny i bunt przeciwko metodom wychowawczym ojca. W swojej autobiografii napisał, że spowodowało to zerwanie z religijnością, problemy szkolne i początkową fascynację ustrojem komunistycznym. Jego brat Ryszard określił go jako „nadwrażliwego zwariowanego romantyka sprawiającego kłopoty”. Skończył V Liceum Ogólnokształcące im. Augusta Witkowskiego, po czym studiował w Wyższej Szkole Ekonomicznej (obecnie Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie). Rozpoczął pisanie pracy dyplomowej, studiów jednak nie ukończył. Wstąpił do Związku Młodzieży Socjalistycznej, pozostając jego członkiem przez kilka lat. Później zapisał się do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Pierwszy wyjazd do Szwecji W 1974 roku ożenił się i postanowił, że zarobi na mieszkanie w Szwecji. Przed wyjazdem do Szwecji w roku 1975 zakładał, że uda mu się ten zamiar zrealizować. Wyjeżdżając zwolnił się z pracy. Powrót do Polski i praca w GUKPPIW Legitymacja służbowa GUKPPIW Zamierzeń jednak nie udało mu się spełnić i jeszcze w 1975 wrócił do Polski. W rezultacie musiał ponownie szukać zatrudnienia. Znalazł je za poręczeniem swojego brata w Głównym Urzędzie Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk (GUKPPIW),pomimo że nie spełniał wymogów formalnych. Strzyżewski sam twierdzi, że wcześniej nie wiedział o istnieniu zinstytucjonalizowanej cenzury i przed trafieniem do GUKPPiW nie wiedział, czym się ten urząd zajmował. W swojej książce napisał: Bardzo możliwe, że większość zatrudnionych w GUKPPiW zawczasu poinformowana była o prawdziwym charakterze jego działalności, ale wynikało to po prostu z faktu, iż werbunek do tej pracy odbywał się głównie ze środowisk z cenzurą współpracujących, a więc z aparatu partyjnego i państwowego oraz spośród dziennikarzy i redakcji. [...] od lat pracowałem i obracałem się w środowisku bardzo odległym od tych kręgów i, co za tym idzie, byłem najgorzej poinformowany o tajemnicach władzy. Byłem zwyczajnym urzędnikiem przedsiębiorstwa usługowo-przemysłowego. Moja przynależność partyjna (której oczywiście bardzo się wstydzę) miała charakter wyłącznie formalny i tak samo bierny, jak w przypadku trzech milionów tzw. szeregowych członków PZPR. Ponieważ nie miał wcześniej kontaktu ze środowiskami będącymi pod kontrolą cenzury i nie posiadał więc odpowiedniej wiedzy ani przygotowania, musiał więc przejść odpowiednie przeszkolenie i początkowo miał dostęp tylko do mniej ważnych materiałów. Według relacji Strzyżewskiego, podjęcie przez niego decyzji ujawnienia prawdy o cenzurze nastąpiło po podjęciu tam pracy. Okres jego pracy w GUKPPiW wyniósł 18 miesięcy; w tym czasie starał się o paszport, ale odmówiono mu jego wydania z uwagi na wcześniejszy przedłużony pobyt w Szwecji – przedłużenie takie poskutkowało dwuletnim wstrzymaniem przyznawania paszportu, pomimo składania kilku odwołań. Paszport otrzymał dopiero w 1977 roku na podstawie poświadczenia urlopu wydanego przez jego ówczesnego przełożonego oraz interwencji brata pracującego w Urzędzie Miasta. Przez ten okres Strzyżewski przygotowywał, kompletował i kopiował dokumentację w celu jej późniejszego opublikowania i zdemaskowania działalności GUKPPiW. Udało mu się w całości ręcznie przepisać „Księgę Zapisów i Zaleceń GUKPPiW”, do której miał utrudniony dostęp, początkowo tylko w obecności innych współpracowników. Ostatni dyżur w cenzurze poprzedzający urlop pełnił z 9 na 10 marca 1977 roku, do godz. 1.30. Drugi wyjazd do Szwecji Około południa wyleciał z Krakowa do Warszawy, aby następnie dojechać pociągiem do Świnoujścia. Przez kontrolę celną przeszedł w marynarce i rozpiętym płaszczu, z materiałami przytwierdzonymi do pleców. Przeprawił się promem do Szwecji. W 1977 opublikował wywiezione dokumenty w książce Czarna Księga Cenzury PRL, wydanej przez Wydawnictwo Aneks. Prawdopodobnie z uwagi na jego introwertyczny charakter środowisko polonijne były mu nieufne, uważając go za osobę niepewną a nawet za nasłanego agenta, podczas gdy to właśnie wobec niego prowadzono dochodzenie, podsłuchiwano rozmowy i śledzono w Szwecji. Władze PRL ograniczyły możliwości wyjazdu do Szwecji rodzicom Strzyżewskiego, który w ramach protestu przyłączył się do głodówki przed ambasadą PRL w Sztokholmie, zorganizowanej przez innych Polaków w podobnej sytuacji. Jako działacz emigracyjny wspierał Konfederację Polski Niepodległej – prowadził jej Biuro Informacyjne. Publikował w kanadyjskim „Czasie”, „Głosie Polskim”, sztokholmskich „Wiadomościach Polskich”, „Słowie” Kongresu Polaków w Szwecji oraz prasie krajowej: „Przegląd Artystyczno-Literacki”, „Głos”, „Życie”. Publikacja „Czarnej Księgi Cenzury” przy jej ściśle dokumentacyjnym charakterze przyczyniła się do ujawnienia faktu, metod i zakresu cenzury w PRL. Obecnie Mieszka w Sztokholmie. W 2005 roku otrzymał z Instytutu Pamięci Narodowej status pokrzywdzonego na podstawie zaświadczenia BU Kr III-5532-903/02. W 2006 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zawartość teczek z dokumentami Służby Bezpieczeństwa PRL, ukazującymi proces rozpracowywania Tomasza Strzyżewskiego przez służby bezpieczeństwa PRL są do wglądu w Internecie pod adresem: „archiwum skanów niektórych” Zbigniewa Lisieckiego – skan zawartości teczki Tomasza Strzyżewskiego otrzymanej z IPN. Był członkiem Stowarzyszenia Wolnego Słowa, ale w 2008 roku w ramach protestu wycofał swoje członkostwo. W 2009 miało ukazać się nakładem Narodowego Centrum Kultury nowe, poprawione i uzupełnione wydanie „Czarnej Księgi Cenzury PRL”. Pomimo praktycznie zakończonych prac nad książką wydawca zakwestionował treść przedmowy napisanej przez Strzyżewskiego, który uznał takie postępowanie za formę cenzury i nie zgodził się na ingerencje w tekście. W rezultacie przedsięwzięcie pod patronatem ministra kultury i dziedzictwa narodowego nie doszło do skutku i druk książki został oficjalnie odwołany.