Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uspokajam tych którzy kupili. Książkę warto przeczytać w całości. Nie muszę jej wychwalać, broni się sama. Model korygowania przez umysł pierwotnych impulsów mózgu jest przekonujący, prosty i wystarczająco funkcjonalny. Został wyczerpująco opisany z detalami, dygresjami ale z naciskiem na praktyczne wykorzystanie. Perspektywa i narracja terapeutów – naukowców ma jednak pewne wady dla czytelnika, który nie jest jeszcze pacjentem. Autorzy czują się zmuszeni do szerokiego zaprezentowania swoich doświadczeń z prowadzonych terapii, prowadząc nas przez „meandry” metody z kilkoma reprezentatywnymi pacjentami. Jeden z moich prywatnych podziałów poradników psychologicznych to nurt terapeutyczny (terapeuci) i nurt (samo)rozwoju (dziennikarze naukowi, coache, mówcy motywacyjni, „samozwańcy”). Terapeuci pisząc widzą pacjentów (co znacznie utrudnia traktowanie czytelnika jak inteligentnego partnera) i są najczęściej bardzo dumni ze zdobytego doświadczenia, wypracowanych metod i osiągniętych wyników. Są autorami „metody” więc najbardziej kompetentnymi do jej zaprezentowania i interpretowania. Bardzo oszczędnie odwołują się do innych podejść, raczej podkreślając oryginalność swojego. (kultura rywalizacji o prestiż i granty w ramach społeczności naukowej jest dość bezwzględna). Jako naukowcy odnoszą się jednak do badań empirycznych, które służą do uwiarygodnienia ich metody. Eksponują „naukowość” metody przez (niekiedy nawet pretensjonalne) nazewnictwo i definicje. Wielokrotne tłumaczą i argumentują rzeczy już oczywiste chyba nawet dla potencjalnego, zagubionego i potrzebującego pomocy „pacjenta”, a co dopiero dla czytelnika. Przedstawiona metoda bazuje na „właściwym” (zgodnym z Prawdziwym Ja) odczytywaniu impulsów z mózgu. Autorzy leczą uzależnienia i inne destruktywne nawyki, więc skupiają się głownie na rozbrajaniu „zwodniczych impulsów”. Jednak nabyta umiejętność może posłużyć także rozumieniu sygnałów wspierających intuicję naszego Prawdziwego Ja. Wydaje się, że książka znacznie zyskałaby na wartości (tracąc być może na objętości) gdyby pomógł zredagować ją ktoś ze świeżym spojrzeniem i przeglądem literatury spoza „bańki” autorów np. kompetentny dziennikarz naukowy.