Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ronan Farrow „Złap i ukręć łeb. Szpiedzy, kłamstwa i zmowa milczenia wokół gwałcicieli Afera seksualna z powtarzającym się w tle nazwiskiem Weinsteina była mi znana, ale tylko w ogólnym zarysie. Długo czekałam, by móc przeczytać „Złap i ukręć łeb”, by dowiedzieć się więcej szczegółów. Cieszę się że to już za mną, bo czytając ten reportaż chwilami czułam się wyczerpana, a przerażenie, wściekłość i złość tylko rosła, z każdą kolejną przeczytaną stroną. Nie zdziwi mnie zatem gdy potencjalny czytelnik odbierze równie emocjonalnie tą książkę. Eskalacja i siła negatywnych emocji podczas lektury „Złap i ukręć łeb.” będzie miotać czytelnikiem przez cały czas czytania tego reportażu. Nie sposób dać im upust, gdy będziemy zmuszeni skonfrontować się z tymi przerażającymi świadectwami ofiar, nie tyle samego molestowania seksualnego (co oczywiście nie ma na celu, umniejszeniu skali występków),ale całej skrupulatnej machinie światka aktorskiego, której zadaniem było trywializowanie problemu i głosów poszczególnych kobiet, i nade wszystko zakopywaniem brudów Weinsteina, ale nie tylko jego. Farrow pokazał że nadużycia seksualne dotyczną znacznie większej liczby wysoko postawionych postaci z świata filmowego. To ważny głos, w społecznej debacie o roli kobiet, o nadużyciach wobec nich, ale przede wszystkim upadek tak ważnej persony Harveya Weinsteina – który przez wiele lat mógł się czuć bezkarny. Syn Woody'ego Allena i Mii Farrow nie obrał drogi rodziców, bowiem Ronan Farrow podjął się pracy dziennikarza. W 2018 roku rzucił wyzwanie światu, gdy wybrał temat iście piorunujący – gwałty i molestowania seksualne w świecie branży filmowej przez Harveya Weinsteina, o których w samym Hollywood milczano, chociaż duża część osób związana z tym środowiskiem, zwyczajnie udawała że temat nie istnieje. To nazwisko głośne i doskonale znane w świecie Hollywood. Nie tylko producent filmowy, zarabiający krocie na swoich produkcjach, lecz także wspierający znanych polityków. Jednym słowem persona nie do ruszenia, mająca swoje macki wszędzie - już sam fakt, że do usług wynajął Black Cube – prywatną agencję detektywistyczną, która mogła się poszczycić ponad stoma agentami a ich z ich usług korzystali najważniejsi urzędnicy państwowi i ministerstwa rządowe. Można sobie tylko wyobrazić, ile miał do ukrycia i stracenia Weinstein, że podjął się na taki krok. Ronan Farrow rzucił się godnym podziwu impetem, by przełamać – jak się okaże później, wręcz stalowy mur milczenia, kłamstw, wsparcia dla przestępców, a także realnych gróźb, zastraszeń, śledzenia, a wszystko, by przerwał pracę nad materiałem dowodowym, mającym ukazać Harveya Weinsteina jako potwora seksualnego, któremu przez lata uchodziły gwałty i molestowania seksualne. Zapora milczenia z którą się spotkał zaskoczyła jego samego, a piętrzące się problemy, aż po zastraszanie i nękanie go – sprawiły, że z jeszcze większą determinacją szukał materiałów i rozmów z pokrzywdzonymi kobietami. Ich lista jest naprawdę imponującą, a część nazwisk będziemy doskonale kojarzyć z szklanego ekranu. Żmudna praca, zastraszanie, nękanie i śledzenie Farrowa i wielu innych dziennikarzy zaangażowanych w materiał o nadużyciach seksualnych w Hollywood jednak parł do przodu, i chociaż pomiędzy chaotycznego chwilami materiału wyłania się stopniowo obraz udręczonych ofiar, ich poczucia bólu, wstydu, przerażenia i realnego odczucia braku wsparcia zewsząd. Ich głosy mimo że tak różne – ukazały okrutną prawdę o seksualnych przestępstwach Weinsteina, ale nie tylko jego, a także o aprobacie reszty środowiska i całkowitym ignorowaniu ogromnego problemu. Reportaż Farrowa nie jest doskonały, ba, wręcz mega chaotyczny chwilami – gdzieniegdzie znajdujemy nagrania z wywiadów, za chwile refleksje samego autora czy kopie mejli. Uzmysławia to ilość materiałów i danych zebranych tak skrupulatnie, a powtarzające się zwroty (szczególnie o poczuciu śledzenia i ścigania) w jakim napięciu psychicznym żył sam Farrow i ile miał obaw. Jednak nie zszedł z obranej drogi, jego walka trwała dalej i jak się okazuje miało to sens. Opublikowanie reportażu pomogło w osądzeniu Weinsteina, a samemu Farrowi i innym dziennikarzom biorącym udział w tworzeniu tego tekstu – nagrodę Pulitzera w 2018 roku. Ważny to głos w skali przemocy i prześladowań kobiet, ukazanie skali ogromnej machiny kłamstw, manipulacji,bezwzględności i szerokich wpływów bogatych i majętnych ludzi, którym się wydawało że ich zachowania nigdy nie wyjdą na jaw. To trzeba przeczytać. Polecam. 8/10