Antoni Baltus

Dawno nie czytałam takiej książki, właściwie to chyba nigdy :). Polecam, polecam… a dlaczego? Komedia no fakt, śmiałam się ale nie tak wewnętrznie ha ha, ale tak normalnie na głos, tak nagle i nie spodziewanie (rodzina spoglądała z niepokojem). Jednak jeśli ktoś pomyśli, że się ubawi i koniec … to nie ubawi się i koniec. Zdarzenia, historie historii, fabuła pierwszoplanowa, drugoplanowa, wspomnienia wszystko to powoduje, że ni z tego ni z owego nagle pojawia się refleksja, taka raczej głębsza dotycząca rzeczy generalny i fundamentalnych w życiu. Chusteczka też się przyda. Finał mistrzostwo … no ale przecież nie opowiem. Bardzo ciekawa forma. Wolę zostawić zabawę na czytanie i nie opowiem :) W każdym razie to bardzo udany pomysł. Książka jest pisana współczesną gwarą warszawską, czyli taką która ewoluowała od Kośmińskiego do dziś. Autor żongluje słowem po mistrzowsku dla opowiadania historii, budowania klimatu i pokazywania obrazu, a to ważne bo tekst jest bardzo obrazowy, sceny wyraźnie widać podczas czytania (to znaczy ja widziałam). Jeśli chodzi o treść, fabułę, bohaterów to jeśli ktoś lubi klimaty Wiecha, Grzesiuka, Chmielewskiej, Makuszyńskiego to będzie strzał w 10kę. Autor informuje, że książka oparta jest o prawdziwe zdarzenia, rozmowy czy sytuacje. Nie raz podczas czytania wydawało mi się to aż nie możliwe, żeby mogło być podpatrzone w życiu … a jednak gdy sobie przypomniałam jak byłam na ostrym dyżurze czyli SOR to… sami wiecie. Po przeczytaniu książki odniosłam wrażenie, że przebyłam jakąś odległą w czasie podróż a to w sumie historia kilku dni lub kilku pokoleń… zależy jak na to spojrzeć. Książka jest bardzo esencjonalna, jak wspomniałam każde zdanie ma znaczenie, przez 2-3 pierwsze rozdziały „uczyłam się” stylu autora i tempa książki. Trzeba czytać na chilloucie, pozwolić żeby książka sama się czytała a nie szukać swoich przyzwyczajeń. Autor ma swój styl. Wciąga na maksa, gdy miałam mało czasu zakładałam, że przeczytam jeden rozdział. I co, i nic ani razu !!! nie udało się, ani razu, zawsze 2 – 4 rozdziały minimum. Kończę recenzję a książkę odkładam do czytania :) … tak, dopiero skończyłam ale gdy powtórnie spojrzałam na pierwszy rozdział, zorientowałam się, że nie wszystko za pierwszym razem odkryłam (całe mnóstwo smaczków językowych, nazwy i nazwiska nie przypadkowe albo oryginalne albo wiadomo z czego lub kogo się wzięły, a jak na pierwszy rzut nie wiadomo to warto pokombinować, wówczas większa frajda),co robić? Czytać kilka razy!!! :)