Najnowsze artykuły
- ArtykułyWeź udział w akcji recenzenckiej i wygraj książkę Julii Biel „Times New Romans”LubimyCzytać2
- ArtykułySpotkaj Terry’ego Hayesa. Autor kultowego „Pielgrzyma” już w maju odwiedzi PolskęLubimyCzytać2
- Artykuły[QUIZ] Te fakty o pisarzach znają tylko literaccy eksperciKonrad Wrzesiński23
- ArtykułyWznowienie, na które warto było czekaćInegrette0
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Bronisław Dzikiewicz
Źródło: https://geoforum.pl/upload/person/picture/middle/dzikiewiczfoto_214.jpg
1
5,5/10
Pisze książki: reportaż
Urodzony: 20.01.1899Zmarły: 03.09.1978
Urodził się 20 stycznia 1899 roku w Żyrardowie, gdzie pobierał pierwsze nauki. Wybuch I wojny światowej przerwał edukację i rzucił go w rejon Doniecka. W 1918 roku powrócił do Polski, wkrótce został powołany w szeregi Wojska Polskiego. W 1925 roku po ukończeniu Dwuletniej Oficerskiej Szkoły Topografów przydzielono go do Wojskowego Instytutu Geograficznego (WIG). Pierwsze prace Dzikiewicza związane były z wykonaniem map topograficznych. Pracując w WIG, równolegle studiował na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej, który ukończył w 1935 roku. Do wybuchu II wojny światowej zajmował się pomiarami i obliczeniami sieci triangulacyjnych. Działania wojenne rzuciły go do ZSRR, gdzie w 1942 roku wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Wraz z armią Andersa powędrował przez Iran, Irak, Palestynę do Europy. W 12. Kompanii Geograficznej II korpusu prowadził szkolenie kadry geodezyjnej. Gdy II korpus wylądował we Włoszech, kierował pomiarami geodezyjnymi wspomagającymi działania artylerii m.in. w bitwie o Monte Cassino.
W 1947 roku wrócił do Polski, został przydzielony do Wojskowego Instytutu Geograficznego i objął szefostwo Wydziału Geodezyjnego Wojskowej Służby Topograficznej. W 1949 roku rozpoczął prowadzenie wykładów z astronomii i geodezji wyższej w Oficerskiej Szkole Topografów. W 1953 roku został wykładowcą na Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, gdzie najpierw był kierownikiem Zakładu Geodezji, a później szefem Katedry Geodezji i Topografii oraz prodziekanem na Wydziale Inżynierii Wojskowej i Geodezji. Równolegle prowadził wykłady na Politechnice Warszawskiej. W 1962 roku został profesorem nadzwyczajnym na Wojskowej Akademii Technicznej i całkowicie poświęcił się pracy naukowej. Dzięki jego inicjatywie powstała stacja obserwacyjna sztucznych satelitów Ziemi. Był autorem kilkudziesięciu prac naukowych, podręczników i książek z dziedziny geodezji, promotorem trzech prac doktorskich. W latach 1952-78 był zastępcą redaktora naczelnego kwartalnika „Geodezja i Kartografia”. Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 3 września 1978 roku.
W 1947 roku wrócił do Polski, został przydzielony do Wojskowego Instytutu Geograficznego i objął szefostwo Wydziału Geodezyjnego Wojskowej Służby Topograficznej. W 1949 roku rozpoczął prowadzenie wykładów z astronomii i geodezji wyższej w Oficerskiej Szkole Topografów. W 1953 roku został wykładowcą na Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, gdzie najpierw był kierownikiem Zakładu Geodezji, a później szefem Katedry Geodezji i Topografii oraz prodziekanem na Wydziale Inżynierii Wojskowej i Geodezji. Równolegle prowadził wykłady na Politechnice Warszawskiej. W 1962 roku został profesorem nadzwyczajnym na Wojskowej Akademii Technicznej i całkowicie poświęcił się pracy naukowej. Dzięki jego inicjatywie powstała stacja obserwacyjna sztucznych satelitów Ziemi. Był autorem kilkudziesięciu prac naukowych, podręczników i książek z dziedziny geodezji, promotorem trzech prac doktorskich. W latach 1952-78 był zastępcą redaktora naczelnego kwartalnika „Geodezja i Kartografia”. Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 3 września 1978 roku.
5,5/10średnia ocena książek autora
2 przeczytało książki autora
4 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Z teodolitem pod Monte Cassino Bronisław Dzikiewicz
5,5
Autor snuje wspomnienia oficera służby geograficznej 2 Korpusu Polskiego zasługiwałaby na ocenę 7 lub 8, gdyby zawierała tylko rozdziały dotyczące służby Bronisława Dzikiewicza w armii Andersa. Z tych rozdziałów dowiadujemy się wiele o nieznanych, cicgych bohaterach walk 2 Korpusu m. in. żołnierzach służby geograficznej, któzy pracowicie dokonywali pomiarów geodezyjnych, rysowali mapy, tworzyli mapy plastyczne i zakładali punkty triangulacyjne. Często pod ogniem Niemców. Ale... są w książce z 1984 roku braki lub rozdziały, które nie wynikają tylko z działania cenzury (wystarczy porównać z ksiązkami dra Adama Majewskiego).
Oto przykład: rozdział pierwszy kończy się 17 września 1939 roku i nie wiemy, co się dalej dzieje z autorem, a rozdział drugi zaczyna się zdaniem: "Jedną z najbardziej radosnych chwil w moim życiu było zwolnienie mnie z obozu pracy".
Znacznie gorsze są rozdziały dotyczące okresu Polski Ludowej. Tu oficer Andersa otrzymuje awans podpisany przez Bieruta, pracuje z radzieckimi towarzyszami na WAT i dochodzi do stopnia generała LWP. A prawdziwym niesmakiem napełniło mnie ostatnie zdanie książki napisane przez łagiernika i żołnierza Andersa: "Jestem szczęśliwy, że mogłem dołożyć swoją cegiełkę do odbudowy kraju i rozwoju Polski Ludowej".