Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem bardzo rozczarowana tą książką. Przeczytałam wcześniej książki tej autorki, więc wiem na pewno, że umie pisać. Ale ta książka była krokiem wstecz, jeśli chodzi o pisanie. To było jedno z tych „zrzućmy wszystko złe na parę i miejmy nadzieję, że to będzie interesujące”. W jednej książce ogromna ilość porwań i napadów. Kayla była niewidoma, ale szczerze mówiąc czasami nawet zapominałam o tym, bo to nie miało na nic wpływu. Po prostu „wiedziała”, co robi ktoś inny, słysząc jego ruchy. Wiedzieliśmy, że ludzie na nią patrzą, bo zawsze „czuła” na sobie ich oczy. Torch praktycznie wszędzie ją nosił. Torch również poruszał się z prędkością światła w ich relacji. Torch ratuje Kaylę przed porwaniem i kończy się zabraniem jej do domu, a ona w ogóle nie protestuje. To wszystko było szalone. Nie przeszkadza mi nawet insta-love, ale przynajmniej można to było przedstawić bardziej wiarygodnie. W tej książce było tak wiele niewiarygodnych i nieprawdopodobnych wydarzeń. Jak trzyletni syn, który potrafi samodzielnie wspiąć się po drabinie do domku na drzewie, trzymając tacę pełną babeczek? Naprawdę? A bohaterka widzi od razu po zdjęciu bandaży po operacji oka? Uważam, że ekspozycja na światło po tego typu operacji powoduje ekstremalną wrażliwość i ból oczu. Wiem, że to fikcja, ale przynajmniej częściowo powinna być wiarygodna. Ogólnie podobał mi się pomysł na fabułę, ale chciałam więcej. Chciałam dojrzałych postaci z pewną głębią.