Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka jest bardzo dobrym przykładem zastosowania metody analitycznej do dwóch klasycznych problemów ontologii: zagadnienia uniwersaliów oraz statusu ontologicznego substancji. Autor posługuje się kilkoma typami argumentów. Pierwszy jest stosowany głównie do rozwiązywania zagadnienia uniwersaliów, chociaż pojawia się również w części, która stawia sobie za cel rozwikłanie ontologicznego statusu substancji. Argument ten dotyczy zobowiązań ontologicznych, które nakładane są przez pewne sposoby opisywania świata. Autor wskazuje kilka takich sposobów, a następnie gruntownie sprawdza, czy możliwa jest redukcja tych opisów zgodna z nierealistyczną ontologią. Warto zaznaczyć, że ta część książki zawiera niezwykle ciekawe interpretacje rozmaitych nominalistycznych stanowisk i argumentów np. poglądów Wilhelma Ockhama z "Sumy logicznej" (warto wiedzieć, że Loux przetłumaczył na angielski i opatrzył komentarzem część "Sumy" Ockhama). Ostatecznie autor dowodzi, że redukcje nominalistyczne są niewystarczające dla kwantyfikacji wyższego rzędu, co wymusza przyjęcie realistycznego poglądu wobec uniwersaliów. Drugim typem argumentacji, do której często odwołuje się autor, jest nieskończony regres. Przy czym wyróżnia on dwa rodzaje tego regresu. Zasady tego podziału nie będę tutaj wyjaśniał. Zaznaczę tylko, że jeden z tych rodzajów uznawany jest za nieszkodliwy, drugi zaś stanowi decydujący powód do odrzucenia argumentacji, która do niego prowadzi. To subtelne rozróżnienie również stanowi o wartości książki i bardzo przypomina podział na szeregi liniowe i hierarchiczne ze współczesnego neotomizmu anglosaskiego (Pruss, Feser, Koons). Ostatnim z głównych typów argumentacji, którymi posługuje się "Substancja i atrybut" jest pewien rodzaj zasady racji dostatecznej związanej z podstawowymi problemami dotyczącymi indywiduacji oraz rozróżnialności przedmiotów jednostkowych. Ta argumentacja używana jest w drugiej części książki dotyczącej problemu substancji. Książka zawiera też ciekawe użycia semantyki Kripkego dla logiki modalnej. Ogólnie jest to książka znakomita warsztatowo i bardzo mocno osadzona we współczesnej tradycji analitycznej np. poprzez liczne odwołania do Russella, Quine'a czy Sellarsa. Również historyk filozofii znajdzie w niej wiele ciekawych wątków dotyczących interpretacji poglądów dawnych filozofów. W tym kontekście dodam, że według mnie dużą zaletą książki jest właśnie to, że poglądy klasycznych filozofów takich jak Arystoteles czy wspomniany wyżej Ockham są w niej zinterpretowane w tak interesujący i wyrafinowany sposób, że zmuszają czytelnika do uznania ich za poważne i dobrze przemyślane stanowiska. W tym sensie książka sprzeciwia się współczesnej (często niemerytorycznej) tendencji deprecjonowania filozofów okresu starożytności i przede wszystkim tych z okresu scholastycznego.