Charlotte Jolly de Rosnay

Prawie dałam sie nabrać i chciałam ocenić wysoko. Tylko, że to nie książka podobała mi się aż tak bardzo, a postać Łempickiej. Ciekawa forma zachwytu nad malarką, jakby wyznanie autorki. Opowieść o fascynacji. Delikatnie prywatne śledztwo w poszukiwaniu podobieństw. Opowieści nie tylko o malarce, ale też o samej autorce, jej prodzkach, córce. Pięknie pokazane reprodukcje są największą zaletą tej książki, niestety fotografie córki autorki niekoniecznie pasują. Tak jakby nie mogła się zdecydowac czy pisze o sobie czy o Łempickiej. Jakby tylko o malarce, ale jednak chce też podkreślić siebie. Reprodukcje obrazów to zdecydowanie największy atut tej książki, są przepiękne. NAtomiast treść? Autorka nie jest krytykiem ani historykiem sztuki, nie należy wie oczekiwać profesjonalnych informacji o warsztacie czy inspiracjach Łempickiej. Wydaje się też, w szczególności po skonfrontowaniu opisu autorki z innymi biografiami, że podkereślała szczególny rys Łempickiej. Kobiety wyzwolonej, seksualnie swobodnej, uwodzicielskiego wampa. Tamara jest opisywana z punktu widzenia wszechwiedzącego narratora, którego mam wrażenie często łączą wspólne doświadczenia ( lub narratorka chce żeby je łączyły). I z jednej strony to nie dziwi, prywatna strona Łempickiej intryguje najbardziej, jednak czy aby seksualna strona autorki nie jest przejaskrawiona w tej książce? Wybór formy z rozdziałami zaczynającymi się od liter imienia autorki tez nei do końca mnie przekonuje. Najbardziej zniechęca zbyt dużo prywatnych odniesień do samej autorki, wnosi pewien bałagan, a zdjęcia dodają wrażenia przebywania w buduarze. Jendka na pewno trzeba ją docenić za jakość wydania- jest piękne. Podsumowując, mój stosunek jest ambiwalentny.