Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szkoda, że to nie powieść. Że to nie science fiction - wizja negatywnych zmian podobnych do tych spisanych np. przez Pawła Lisickiego. To opis tego, co autor sam widział, czego doświadczył. Książka nie jest zbiorem kilku ciekawostek, które można opowiedzieć komuś przy kawie, żeby zmienił swoje zdanie. To spójna i dogłębna analiza, która omawia i podaje przyczyny. Mimo, że wiele tematów znałem to i tak w wielu momentach byłem zaskoczony. Za pewnik wziąłem na przykład to, że Franciszek jest owocem "teologii wyzwolenia", co jak się okazuje, nie jest prawdą. Nie zauważyłem złośliwości. Nie wydaje mi się, żeby autor chciał obrazić Franciszka. Mało tego - pozwala czytelnikowi nie wierzyć w swoje słowa i często odsyła do przypisów. Jeżeli przytacza pogłoskę, to mówi, że jest do to jedynie pogłoska. A we wstępie wspomina, że wcale nie chciał ukazać obiektywnego obrazu, co argumentuje tym, że ostrzegający przez kataklizmem krzyczy "pożar" nie wdając się w rozważania "że ogień zasadniczo jest dobry i mamy dzięki niemu pożywienie itp.". Zakładam, że autor musi być interesującym człowiekiem i darzyć musi Kościół miłością. Dogłębność rozważań na temat Zakonu Maltańskiego z pewnością szybko przeniosła na niego podejrzenie co do autorstwa (książkę wydał pod pseudonimem). Bardzo spodobał mi się fragment mówiący o argentyńskim sposobie uprawiania polityki na podstawie Perona: rozmawiając z marksistami powiedział "Macie rację". Rozmawiając z faszystami powiedział "macie rację". Gdy obserwujący to kuzyn powiedział: "przyznałeś rację jednym i drugim. To skandaliczne" odpowiedział: "Masz rację". Nie przestałem kochać Kościoła, nie utraciłem wiary. W zasadzie autor natchnął mnie optymizmem. Takie owoce tej lektury dostrzegam w sobie. Wiec mogę śmiało polecać książkę.