Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Apokalipsa opisana oczami siedmiolatki. Na pierwszy rzut oka strasznie dziwny temat na książkę dla dzieci, ale kiedy autorką ma sześć lat i jest córką pisarza to możemy być pewni, że to będzie coś wyjątkowego. Przyznać też trzeba, że dzieciaki trochę lubią potwory, albo jeszcze nie wiedzą, że powinny się ich bać. Sama historia powstania książki jest przecudowna. Pomysłodawczynią historii jest sześcioletnia Anastazja. Opowiedziała ją swojemu tacie, który wszystko ponagrywał, spisał i doprowadził do wydania. Czytając Apokalipkę czuć współpracę tej pary. Pozytywnie pokręcona dziecięca logika i wariackie pomysły zostały przełożone na przystępną w odbiorze formę. Apokalipka jest wtedy, jak skończy się coś, ale jeszcze dużo zostanie. Tak jak w naszym wypadku. No bo skończyły się prawie wszystkie dobre domy i niepotworni ludzie, ale w sumie cała reszta została mniej więcej taka sama. (…)Więc nasza apokalipsa była taka mniejsza . I jakby powiedział mój brat Robert:- Trochę lipna.Stąd nazwa – apokalipka.1 Fabuła Świat ogarnia Apokalipsa. Do każdego domu zostaje wysłany potwór, aby przemienić jego mieszkańców w kolejne potwory. Dzielna Julka mówi STOP. Chce koniecznie cofnąć apokalipkę, jak ją sama nazywa. Obawia się, że przez nią nie będzie mogła pójść do szkoły. Razem z rodzicami, bratem, psem i krasnoludkiem Zombie udaje się na poszukiwania sposobu na odkręcenie apokalipki i odpotwornienie ludzi. Julka, bohaterka powieści, to bardzo dzielna i sprytna dziewczynka. Nie ma dla niej niemożliwego zadania. Jak sobie coś postanowi to na pewno osiągnie cel. Mała, pozytywna bohaterka, która potrafi zaopiekować się słabszym, ale też utrzeć nosa łobuzom. Czytanie Apokalipki przypominało oglądanie serialu. Książka ma kilka punktów kulminacyjnych. Akcja nakręca się, żeby wybuchnąć niczym bomba. Czytelnikowi wydaje się, że już jest spokój i wszystko wiadomo, ale po krótkim oddechu ruszamy z nowym epizodem. Julka wędruje po przedziwnych miejscach, dociera nawet na dno oceanu, i wszędzie przeżywa niesamowite przygody. Nie wiem czy taki sposób zbudowania historii był zamierzony, ale widzę w nim jedną, ogromna zaletę. Książka dedykowana jest dla dzieci od 6 lat. Taki młody czytelnik ma trochę inny czas koncentracji i tempo czytania. Konstrukcja książki pozwala na spokojne dokończenie jednej przygody, zamiast przerywać ją w środku, kiedy czytanie zmęczy. Czym mnie urzekła Apokalipka? Tym, że widać w niej dziecięcą rękę. Jest wiele sformułowań, na które żaden dorosły by nie wpadł. Prześmieszna rozprawa o tym jak tata może jeść tatar, przecież to coś obrzydliwego (ja też bym nie ruszyła),czy zginozaury, które tak naprawdę są dinozaurami, ale skoro zginęły to zostały przechrzczone na zginozaury. Takich perełek jest w tej opowieści mnóstwo. Książka jest pomysłowa i dynamiczna. Ciężko się przy niej nudzić, bo na jej stronach dużo się dzieje. Poza walorem rozrywkowym, autorzy zadbali o przesłanie. Udało się im bardzo pięknie nawiązać do takich tematów jak inność, samotność, tolerancja, szacunek do drugiego człowieka. Faktycznie nie miałam z nim szans w walce. Ale w przeciwieństwie do niego miałam rodzinę, przyjaciół i lalkę, którzy mnie kochali, i dokładnie wiedziałam, jaka moc tkwi w takim kochaniu.2 Podsumowanie Ostatnio mam szczęście do szalonych książek. Najpierw Czarodziej zJanuszowa i wariacja na temat Czarnoksiężnika z OZ, a teraz The Walking Dead dla dzieci. Na stronach Apokalipki przewija się cała masa potworów. zombie, wampiry, Baba Jaga, syreny, czy moje ulubione książkodyle to tylko kilka przykładów. Książka jest pomysłowa i mądrze napisana. Autorzy postarali się o walor rozrywkowy jak i edukacyjny. Byłabym zachwycona. gdybym mogła cofnąć się do wieku wczesnoszkolnego i ją przeczytać z perspektywy dziecka. Ponieważ dzieci mają różną wrażliwość, a w książce roi się od straszydeł zachęcam do zapoznania się z fragmentem . Będziecie mogli ocenić czy opowieść jest dostosowana do możliwości czytelniczych i emocji dziecka. 1Izarowscy, Apokalipka, czyli Julka Dziwadełko i przygody z potworami, Wydawnictwo Alter Manes, Zamość 2018, s.8. 2Tamże., s. 229. [asiaczytasia.blogspot.com]