Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka napisana przez amerykańskiego kardiologa i chirurga, który w myśl łacińskiej maksymy "medice cura te ipsum", sam nie potrafi poradzić sobie ze swoim niezdrowym trybem życia i szuka panaceum na swoje dolegliwości na wszelkie możliwe sposoby. Zaintrygowany informacjami o chińskiej wiosce Bapan, w której żyje nieprzeciętna liczba ludzi długowiecznych, postanawia gruntownie zbadać ten fenomen na miejscu. Relacja jaką Autor uracza czytelnika po przybyciu do Wioski Długowieczności przypomina wywody Jeana Jacquesa Rousseau o "szlachetnych dzikusach". Jak się bowiem można domyśleć jedną z głównych przyczyn długowieczności tamtejszych Chińczyków jest ograniczony dostęp do cywilizacji, a co za tym idzie - czyste powietrze i woda, nieprzetworzone jedzenie, dużo ruchu i mało hałasu. Zatem żadnych rewelacji tutaj raczej nie znalazłam. Książka natomiast napisana w iście amerykańskim stylu, zapowiadająca fajerwerki i rewelacje, których tak naprawdę nie ma. Bardziej nastawiona na sensację i komercję. Jest jeszcze kilka szczegółów, które wyróżniają tę wioskę, jeśli chodzi o dietę, rytm dobowy i życie w lokalnej społeczności, a których nie zdradzę, aby już całkowicie nie ujawniać "sekretów długowieczności" owych tytułowych Chińczyków i nie psuć lektury przyszłym Czytelnikom. Ogólnie książka skłania do smutnej refleksji, że choć zachodnia medycyna przyczynia się do wydłużenia średniej długości życia, to ciemna strona cywilizacji sprawia, że średnia ta nie jest na tyle długa, jak naprawdę mogłaby być bez tych cywilizacyjnych "skutków ubocznych". Książka taka sobie, drugi raz na pewno bym nie przeczytała...