Linda Šejić

Bookstagran: Entropia_kontrolowana Uroczy, słodki i lekko niezręczny – czy takimi słowami określa się najlepszy romans jaki może nam dostarczyć retelling mitologicznej historii? Sama nie wiem, ale słuchajcie… To działa! I to przez wielkie „D”. Zacznijmy może od kreski, która prezentuje się naprawdę fantastycznie. Tła są dopracowane (i nawet fragmenty dziejące się w królestwie umarłych nie zanudzają niezmiennością i ponurym klimatem),kadry w czytelny sposób ukazują kolejne sekwencje historii, a dynamika mimiki bohaterów bezbłędnie pomaga odczytywać towarzyszące im emocje. Cały panteon bogów przedstawionych w pierwszym tomie (na czele oczywiście z Persefoną i Hadesem oczywiście) ma dobre skrojone i przemyślane projekty postaci (i to na tyle dobrze, że zmusza do zastanawiania: „O, ciekawe jakby w tym świecie wyglądał ten, a tamten bóg, a stwór). Relacja głównych bohaterów jest, tak jak wspomniałam wcześniej, urocza i okraszona sporą dawką niezręczności (i to zarówno po stronie bogini wiosny, jak i władcy podziemi). Są ukradkowe spojrzenia, rumieńce i wspólne „wpadki wizerunkowe”, które, jako czytelnicy możemy obserwować z nieukrywaną satysfakcją. Dodatkowo, nie ma dyskomfortu związanego z wyraźnie zarysowaną różnicą wieku między bohaterami (tak jak miało to miejsce w Lore Olympus) oraz ich poziomem dojrzałości (obydwoje zachowują się jak duże dzieci, które nie potrafią w romanse). W ogóle wiek nie jest wspominany, ale w tej interpretacji zarówno projekty postaci oraz ich działania nie wskazują na nic „podejrzanego”. Jedyne, czego się obawiam, to fakt, że najprawdopodobniej długo dane będzie nam czekać na kolejny tom Punderworldu. Niech was to jednak nie zniechęci przed czytaniem! Pierwszy tom już sam w sobie to zdecydowanie perełka godna Waszej uwagi!