Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Taylor Jenkins Reid, królowa wrzucania nas w „wymyślone jak prawdziwe historie” zrobiła to ponownie! To znaczy, z mojej perspektywy ponownie. To druga książka (po historii Evelyn Hugo), po którą zdecydowałam się sięgnąć. I znów się nie zawiodłam. Evelyn miała wycinki brukowców, Daisy ma opinie krytyków. I fantastycznie! Bo zostajemy w konwencji, ale ją urozmaicamy.

Tym razem wychodzimy jeszcze szerszy obraz sytuacji. Zamiast dwutorowej (względem czasu akcji narracji), pojawiają się perspektywy postaci uwikłanych w wydarzenia. Dynamika historii z perspektywy dwóch głównych bohaterów (w tym tytułowej Daisy) jest świetna, wciągająca! Niestety, reszta pozostaje lekko w tyle. Szczerze przyznam, że trochę się gubiłam wśród imion i perspektyw na samym początku.

Ostatecznie stwierdzam, że mnogość perspektyw nadała całości historii dobry klimat. Tym razem to zagranie się sprawdziło, a fakt, że obserwujemy te same sytuacje (koncerty, trasy) i otrzymujemy ich różne interpretacje, nadaje dodatkowego waloru.
To Wszystko jest jak cofnięcie się o kilka kroków od znanej nam rzeczywistości (singli, płyt, okładek, wywiadów, nagród), do tajemniczej krainy motywacji do pisania tekstów i emocji podczas ich tworzenia. I dociera do nas ile tak właściwie nigdy do ciebie nie dociera…

Kiedy zaczynałam z książką, zastanawiałam się, czy nie wolałabym przeczytać biografii faktycznie istniejącego w historii zespołu (wiele z nich, myślę, mogłoby mnie zainteresować). Ostatecznie sięgnęłam jednak po historię The Six – sztucznego tworu powstałego w głowie autorki. I bardzo dobrze. Nieprawdziwe, być może uproszczone i „kontrolowane” warunki dla laika niezwiązanego ze środowiskiem muzycznym (takiego jak ja), to brak narażenia na tryby chaosu prawdziwej rzeczywistości, które mogłyby okazać się niezrozumiałe.
W tym przypadku autorka trzymała wszystko w ryzach, pozwalając poznać klarowna wersję historii. Bez zniekształceń, na którą podatna jest ludzka pamięć i niedopowiedzianych lub pominiętych niewygodnych fragmentów. Wszystko w mocy autorki.

Końcówka… Cóż, nie jest zła. Nie jest tak dobra jak u Evelyn, ale niech was to nie zniechęci!

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Taylor Jenkins Reid, królowa wrzucania nas w „wymyślone jak prawdziwe historie” zrobiła to ponownie! To znaczy, z mojej perspektywy ponownie. To druga książka (po historii Evelyn Hugo), po którą zdecydowałam się sięgnąć. I znów się nie zawiodłam. Evelyn ...

Rozwiń

Zwiń

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Powieść, której klimat niesamowicie igra z moralnością, zarówno naszą (czytelników), jak i głównej bohaterki. Kuang świetnie balansuje na granicy (i to nie jednej). Wywołuje refleksje nad etyką ludzkich działań i pokazuje, jak może funkcjonować psychika osoby, której na pozór udało się uniknąć odpowiedzialności za wątpliwe moralne postępowanie.

Nie ukrywam, jestem i zawsze byłam typem czytelnika, który uwielbia być zaskakiwany pomysłami na historie. Tak już mam… A w tej książce aż roi się od pomysłów na różne opowieści (w końcu wszystko kręci się wokół autorek książek). I ja w tym wszystkim byłam jak: o kurde, ale bym to czytała!

Co więcej, zanurzenie się w kulisy rynku wydawniczego (nawet, zgaduję, lekko podkoloryzowanego) było fascynującym doświadczeniem. Precyzyjne wypunktowanie mechanizmów działania tego świata dodatkowo wzbogaciło fabułę i pozwoliło spojrzeć na tę branżę z zupełnie nowej perspektywy (z drugiej strony lustra).

Niektóre fragmenty znakomicie współgrały z moim doświadczeniem zawodowym (praca biurowa). Ja naprawdę wiem, co to znaczy, kiedy po wymianie kilku maili dochodzi do włączenia w konwersację przełożonych, kierowników, czy dyrektorów (oczywiście „do wglądu”). To jak pójście na noże, otwarte wypowiedzenie wojny, a czasem zadanie ostatecznego ciosu. W książce bardzo dobrze dało się odczuć napięcie towarzyszące tym chwilom.

Zachwyciła mnie autentyczność zawiści odczuwanej przez główną bohaterkę. Sposób, w jaki próbuje ją racjonalizować i zrozumieć. To było niezwykle przekonujące i wzbudzało we mnie wiele emocji. Myślę, że to nie jest łatwo pisać o nienawistnych uczuciach w taki sposób. Z jednej strony obrzydliwy, z drugiej tak autentyczny, że aż wprawiający w dyskomfort.

Całokształt powieści skłania do refleksji nad naturą kłamstwa i prawdy. Czy te dwie kwestie naprawdę są tak jednoznaczne rozdzielne i się wykluczają? Autorka świetnie buduje tę narrację, stawiając czytelnika przed dylematami moralnymi. Czy życie w kłamstwie to życie z piętnem? A może to w ogóle nie kłamstwo? Może skoro wszyscy wierzą w rzeczywistość dookoła to tylko otacza nas półpłynna i niedopowiedziana prawda?

"Co gdyby rynek wydawniczy był historią sensacyjną?" - pytanie, które pozostaje w mojej głowie po lekturze. I myślę, że już samo to pytanie powinno zachęcić do sięgnięcia po Yellowface!

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Powieść, której klimat niesamowicie igra z moralnością, zarówno naszą (czytelników), jak i głównej bohaterki. Kuang świetnie balansuje na granicy (i to nie jednej). Wywołuje refleksje nad etyką ludzkich działań i pokazuje, jak może funkcjonować psychika ...

Rozwiń

Zwiń

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Dzisiaj przeniesiemy się w czasie do epoki, w której wizje spotkań z życiem pozaziemskim były dziwne, fascynujące i rozkwitały jako zupełnie nowy motyw w literaturze i popkulturze. Nie będę ukrywać, jestem podekscytowany dzieleniem się z wami recenzją książki, z której motywu wykluło się wiele innych dzieł kultury. To trochę jak zaglądanie do ukrytego od lat źródła. Zajrzałam do tego źródła/ nowego wydania Inwazji Porywaczy Ciał. I co tam znalazłam?

Dziwność, dziwność i po trzykroć dziwność! I jednocześnie pewną… Typowość dla swoich czasów? Nie zrozumcie mnie źle, im mocniej związuję się z literaturą popularno-naukową XX wieku, tym łatwiej się w niej odnajduję. A co mam na myśli mówiąc o typowości? Cóż, historia została po raz pierwszy opublikowana w latach 50. więc możecie się spodziewać omdlewających kobiet i smętnych głównych bohaterów działających pomimo przeciwności losu i lęku o własne życie.

Książka otwiera przed nami wrota motywu obcej cywilizacji podstępnie (no i z czasem też zupełnie oficjalnie) kolonizującej mieszkańców Ziemi. Ale ale… Wbrew pozorom, historia do końca pozostaje bardzo tajemnicza. Nie dostajemy wielu odpowiedzi. Właściwie powód samej kolonizacji zostaje ledwie napomknięty.
Muszę w tym momencie zrobić jedną dygresję. Kiedy przeczytałam o absorbowaniu przez obcych wody z powietrza (i nabieranie przez to masy) wyobraziłam sobie figurki dinozaurów, które wrzucało się do kubka z wodą na noc i rano wspomniana figurka (nomen omen po zaabsorbowaniu wody) podwajała swoją objętość. Nie mogłam wyrzucić tego obrazu z głowy! Cudowna literatura science fiction! Właśnie po takie skojarzenia do niej zaglądam!

Kończąc podpowiem, że po książkę naprawdę warto sięgnąć. Jako po źródło. Doświadczenie. Zwłaszcza, że mamy do niego taki piękny i łatwy dostęp! Myślę, że warto poznać historię motywu, który na dobre i na zawsze zakorzenił się w naszej kulturze.

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Dzisiaj przeniesiemy się w czasie do epoki, w której wizje spotkań z życiem pozaziemskim były dziwne, fascynujące i rozkwitały jako zupełnie nowy motyw w literaturze i popkulturze. Nie będę ukrywać, jestem podekscytowany dzieleniem się z wami recenzją ks...

Rozwiń

Zwiń

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Ehh, literatura azjatycka… Jakież smutne byłoby moje życie, gdybym jej nie poznała! I mówię tu zupełnie serio. Osoby autorskie z tamtego rejonu świata mają niesamowitą zdolność do ubierania w słowa i historie nieuchwytnego realizmu magicznego. Dawniej zachwycałam się każdą książką napisaną w przez autorów pochodzących z tamtego rejonu świata, ale chyba im więcej poznaję, tym bardziej podnoszę poprzeczkę i staję się coraz bardziej krytyczna.
Albo po prostu Kamogawa to wyjątek potwierdzający pewną regułę.

Gdybym miała krótko ocenić Tropicieli Smaku powiedziałabym: zdecydowanie jest to meh/10. A teraz rozwinę. Ogólnie, sam koncept bardzo przypadł mi do gustu. Określiłabym go jako uroczy i przytulny. Odkrywanie potraw ważnych dla poszukujących, osobiste historie osób zgłaszających się po usługę (pod przykrywką zwykłych opowiastek o jedzeniu sprzed lat), kot, który próbuje wkraść się do lokalu... No cud, miód i orzeszki (jakby powiedział mój tata).

Problem pojawił się, kiedy odkryłam, że niestety, realizacja konceptu w ogóle nie pokrywała się z moim wyobrażeniem na jego temat. Dialogi były trochę zbyt sztywne, nienaturalne. Irytująca powtarzalna struktura opowiadań (bo właściwie każdy rozdział funkcjonuje jako osobna historia) też dawały mi w kość. Nieustanna repetycja zasad, które panują w lokalu (i nieustannie podobna reakcja na te zasady ze strony klientów) sprawiały, że przewracałam oczami z myślą: „Borze tucholski, przecież ja już to wiem”. To wszystko wydało mi się niezwykle pretensjonalne. Ale książka jest krótka, da się przebrnąć…
…pytanie, czy warto?

Jest absolutnie jeden niezaprzeczalny powód, dla którego warto (i nie, nie jest to kot, bo jego w tej historii jest tyle ile… No wiecie, kot napłakał) i są to opisy przygotowywanych potraw. Niemal poetyckie! Takie, że aż pocieknie wam ślinka! Mówię wam!
Szczerze? Nie wiem o jaki przepis bym zapytała (może kartoflankę mojej babci), ale na pewno chciałabym czegoś podobnego doświadczyć. Tylko na wstępie zaznaczyłabym, że naprawdę znam zasady (bo szlak by mnie trafił, gdyby ponownie ktoś zaczął mi je tłumaczyć).

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Ehh, literatura azjatycka… Jakież smutne byłoby moje życie, gdybym jej nie poznała! I mówię tu zupełnie serio. Osoby autorskie z tamtego rejonu świata mają niesamowitą zdolność do ubierania w słowa i historie nieuchwytnego realizmu magicznego. Dawniej za...

Rozwiń

Zwiń