Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakoś tak się przyjęło, że jeśli powstają biografie ludzi urodzonych przed ponad dwustu laty to są to wodzowie, królowie, generałowie, czyli ludzie którzy życie odbierają. Miło dla odmiany przeczytać biografię osoby, która życie ratowała i to nie rzadko z narażeniem własnego. Praca ułożona została w klasycznym, chronologicznym porządku. Obserwujemy karierę młodego lekarza od jego początków w królewskiej marynarce wojennej do naczelnego chirurga Wielkiej Armii. Z pracy pani doktor Turos wyłania się obraz wyjątkowego humanisty i reformatora, z troską opiekującego się bez różnicy swoimi i wrogimi rannymi. Praca napisana jest językiem przeplatającym aparat historyka i lekarza. Żargon medyczny wyraźnie odciska piętno na odbiorze pracy aczkolwiek nie jest nachalny i nie czujemy się jakbyśmy czytali "Science" albo "The New England Journal of Medicine". Duże ukłony należą się za warstwę merytoryczną, bibliografia obejmuje cbyba wszystko co o baronie Larreyu powstało. Autorka z dużą klasą rozprawia się z mitami dotyczącymi medycyny pola walki tego okresu, tj. zupełnym brakiem znieczulenia w trakcie operacji czy amputacją jako remedium na każdą ranę. Jeśli miałbym do czegoś się przyczepić to niektóre fragmenty są aż nazbyt cukierkowe, czasami aż nazbyt bije Larrey z postumentów a nie człowiek z krwi i kości, który przez 20 lat oglądał wszelkie okropności wojny. Zaledwie parę razy autorka wspomina o jego zgorzknieniu i apodyktyczności już po wojnie. Wątek PTSD porusza jedynie u pacjentów ale nie u niego samego, chciałoby się aby i ten rewers jego kariery został pociągnięty. Mimo wszystko biorąc pod uwagę podejście do niełatwej sztuki pisania biografii zasłużona 8.