Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dość syntetycznie (wiele treści na niewielu stronach--co miejscami jest trudne),ale mimo to ciekawie napisana książka o wojnach husyckich. Czasami tylko autor omawiając jakiś wątek rozpoczyna inny i do pierwszego zapomina wrócić, np. nie dowiedziałem się jak zakończyło się oblężenie Pilzna. Książka podzielona jest na trzy części. Na początku mamy zwarty opis działalności Mistrza Husa i jego haniebny proces oraz spalenie w Konstancji. Następnie rozpoczyna się część poświęcona analizie uzbrojenia wojsk husyckich i walczących z nimi wojsk krucjatowych. Dowiadujemy się tu jak Czesi jako pierwsi w skutecznej praktyce bojowej zastosowali wozy bojowe, jak stawiali na broń palną--ręczną i artylerię, jak od pojęcia husyckiej pistoli pojawiło się określenie "pistolet", jak zyskiwali przewagę nad klasyczną ciężkozbrojną jazdą wojsk krzyżowych, których uzbrojenie--broń i zbroję również autor opisuje w umiarkowanej, lecz niemałej ilości szczegółów. Ostatnia część książki poświęcona jest już wojnom husyckim: początkowo obronie przed krucjatami i obronie swej wiary, która z czasem staje się coraz bardziej fanatyczna i odległa od wizji miłości Husa (palenie księży katolickich /Prachacice 1420, Chomutov 1421/, mordowanie kobiet /Chomutov 1421/). W końcu husyci dochodzą do momentu gdy wolny kraj zamieszkuje zbyt wielu zbrojnych, którzy nie wiedzą co z sobą zrobić i rozpoczynają się ataki grabieżcze na kraje ościenne, kiedy to porywają się nawet na polski obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Na koniec impet husytyzmu wygasa, ostatni wielcy wodzowie giną i przychodzi na tron dawny wielki zdrajca--Zygmunt Luksemburski. W tle mamy też interesujące wątki Jana Żiżki, legendarnego ślepego wodza husytów o niezwykłym talencie strategicznym (twórcy strategii walki w wozach bojowych) oraz Zygmunta Korybutowicza--namiestnika księcia Witolda, który w Czechach pełnił przez krótki czas rolę króla i włożył wiele wysiłku w jednoczenie podzielonych bractw husyckich. Ta książka dała mi zrozumienie odnośnie przyłączenia się Zawiszy Czarnego do walki pod Niemieckim Brodem--mimo sympatii do pokojowo nastawionego Mistrza Husa, fanatyzm husytów godził w owych czasach mocno i brutalnie w katolicyzm i przyłączenie się do krucjaty "rycerza bez skazy", który był z definicji "obrońcą wiary" było zupełnie zrozumiałe.