Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając tę książkę słuchałem nagrań Billie Holiday. W sumie zawsze tak robię, gdy zapoznaję się z nie znanym mi dotychczas muzykiem. Cóż, nie chcę ściemniać: Twórczość tej gwiazdy nie przypadła mi jakoś specjalnie do gustu, nie wywołała większych emocji. Sam nie wiem dlaczego. Słucham chętnie muzyki z czasów wcześniejszych. Muzyki, której mogli doświadczyć dziadkowie Billie Holiday. A lata 40-te i 50-te jakoś mi „nie wchodzą”. Czy stan taki obniża moją ocenę „Lady Day śpiewa bluesa”? Absolutnie nie! To świetna autobiografia, pełna dramatycznych, czasami mocno ubarwionych przez autorkę wydarzeń, która wyśmienicie przybliża Europejczykowi realia pracy czarnoskórych artystów w przed- i powojennych Stanach Zjednoczonych. Owszem, można by się zżymać, bo Billie jawi się na stronach tej książki jako osoba bardzo naiwna. Zwłaszcza jeśli uwzględnić jej pochodzenie, trudne dzieciństwo i permanentny rasizm, z którym praktycznie bez przerwy ta śpiewaczka była konfrontowana. Z drugiej strony trzeba jednak pamiętać o niezawinionych brakach w edukacji oraz o tym, że 80 lat temu kobiety rzadko mogły sobie pozwolić na rzeczy, jakie dzisiaj są dla nich absolutnie naturalne. No i jest oczywiście sprawa nadużycia narkotyków. To musiało zmienić osobowość tej kobiety - i to raczej zmienić negatywnie. Spekulacje mało tu dadzą. Koncentrując się na samej książce przyznaję, że lektura sprawiła mi sporo przyjemności. Klimat jest czasami jak z filmu „O Brother, Where Art Thou?”, czasami ociera się o pełny glamouru czas Big Bandów, czasami jest bardzo parszywie, jak w serii „Orange Is the New Black”. A miejscami jest wręcz tak groteskowo jak w komedii Spielberga „1941”. Lady Day poznała świat nowojorskich klubów jazzowych od podszewki. Podążać jej śladami po tym egzotycznym dla mnie światku było bardzo fascynującym doświadczeniem.