Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta publikacja jest dla mnie innowacyjna, jeśli chodzi o książki utrzymane w tematyce wojennej, bo łączy w sobie wiele cech. Zacznijmy od tego, że „Kronika Powstania Warszawskiego” opisuje to wydarzenie dokładnie dzień po dniu, a nawet bardziej szczegółowo, bowiem nie kończy się na 63. dobie Powstania, ale opisując jego skutki, równie szczegółowo opisuje dzień sześćdziesiąty czwarty, piąty i szósty. Każda kolejna doba to zapisy z polskich i niemieckich dzienników bojowych. To także zapisy z gazet światowych, które jak się okazuje nie były obojętne na los Polaków. Berlin, Moskwa, Lublin, Warszawa, Londyn i wiele, wiele innych miast, a wraz z nimi mnóstwo informacji, do których zwykły szary człowiek nie ma dostępu. Te komentarze prasowe, wszechstronnie oddające zryw niepodległościowy to jednak nie wszystko. W „Kronice Powstania Warszawskiego” znajdziecie także w każdym dniu fragmenty diariuszy, czyli Powstanie z Perspektywy ludzi walczących. Innymi słowy, to co zobaczylibyście z okna jednej warszawskich kamienic w 1944 roku (jeśli takowa znajdowałaby się na powierzchni ziemi). Ten element książki Andrzeja Kunerta chyba najbardziej do mnie przemawiał, bo to co najbardziej pasjonuje mnie w tematyce II wojny światowej to losy zwykłych ludzi. Owe diariusze to między innymi fragmenty tekstów ppłk dypl. Felicjana Majorkiewicza „Lata chmurne, lata dumne”, czy „Cząstka mego serca. Pamiętnik z lat wojny” Wandy Przybylskiej. Ostatnim elementem każdego dnia jest krótka notka biograficzna na temat jednego z poległych. 66 dni, 66 poległych - a było ich o wiele więcej... Andrzej Krzysztof Kunert wykonał „kawał dobrej roboty” zbierając te wszystkie informacje i podając je nam niczym na złotej tacy. Nie sposób pozostać niewzruszonym czytając tę książkę. Z pewnością poraża jej autentyczność, dokładność i prawda. Tutaj autor daje nam szansę na poznanie Powstania (powiedzielibyśmy dzisiaj) od kulis. Nie skupiamy się na herosach, którzy oddawali życie za innych. Nie skupiamy się na silnych kobietach, które walczyły za swoje dzieci. Tu i teraz skupiamy się na każdym dniu z osobna. Na stratach w ludziach, braku pożywienia i wielokrotnie na fałszywych komentarzach prasowych. Dodatkowo trzeba wspomnieć o około dwudziestu fotografiach Powstańców i zniszczonej stolicy, które są znakomitym uzupełnieniem treści. „Kronikę Powstania Warszawskiego” czytałam długo. Często zostawiałam ją na dłuższy czas, żeby o niej pomyśleć, później do niej wracałam i znowu odkładałam na półkę. Nie jest to publikacja, którą przeczytacie w jedno popołudnie, jak lekką powieść „do kawy”. Jednak to co najważniejsze, naprawdę bardzo ciężko znaleźć mi słowa, które oddałyby to, jak bardzo ta pozycja jest dla mnie wartościowa. Polecam Wam ją z całego serca.