Cytat dnia
Dobro i zło połączone są cienką nicią, tą samą, która utrzymuje nas przy życiu, a mimo to staramy się za wszelką cenę nie zauważać jego ciem...
Najnowsze artykuły
ArtykułyCzas na zmiany: książki o klimacie i przyszłości Ziemi
2
ArtykułyPrzygotuj się na nadchodzącą jesień. Najlepsze książkowe promocje września
1
ArtykułyPrzeczytaj fragment książki „Akrobatki” Agi Antczak1
ArtykułyWeź udział w akcji recenzenckiej i otrzymaj książkę „Wszyscy zakochani nocą” Mieko Kawakami1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Ziemia kobiet Sandra Barneda 
Książka mi się dłużyła. Mimo ciekawego pomysłu jakim była podróż Gali wraz z córkami do ziemi przodków, do małej nieznanej katalońskiej wioski La Muga, w celu odebrania spadku po nieznanej krewnej. Spadku, który aby otrzymać trzeba rozwiązać zagadkę tajemniczego obrazu. Wszystko brzmi intrygująco jednak wykonanie było dłużące się, powolne i mało miało w sobie z odkrywania tajemnicy. No jedynie dziennik starej ciotki. Za dużo dla mnie było przegadanych, smętnych wewnętrznych rozważań i przemian oraz kręgu życia, który się zamyka i powtarza... Bla bla bla. Książka jest nijaka ale nie jest zła. Niestety czytałam ją bardzo długo, nie porwała mnie a do tego zakończenie było mdłe niczym z taniej powieści lub filmu klasy B o pojednaniu rodziny.
Ziemia kobiet Sandra Barneda
Stare tajemnice z przeszłości, przyjazd Amerykanki Gali do zabitej deskami katalońskiej wioski, by odziedziczyć posesję i sklep dalekiej krewnej, miłosne i życiowe rozterki mogłyby mogłyby przerodzić się w intrygującą lekturę. Gala musi skonfrontować kłamstwa rodziny z rzeczywistością, nabrać dystansu do niesatysfakcjonującego ją małżeństwa z Frederickiem. Dwie małe córeczki też rozkwitają na hiszpańskiej glebie, nawiązują przyjaźnie i miłości, a starsza wchodzi w dojrzewanie dość łagodnie. Galę zafascynuje postać wspólnika ciotecznej babki, Amata, a to przyciąganie jest obopólne. Czego nauczy się w nowej ojczyźnie, jak zareaguje na wzruszające listy Amelii?
Niestety opowieść trochę mi się miejscami dłużyła, no i miałam duże oczekiwania, nie do końca otrzymałam to, o co mi chodziło. Liczyłam na opowieść w stylu realizmu magicznego, albo chociaż jakieś surrealistyczne wątki, skoro w tle przewija się sprawa obrazu Salvatora Dali. Bez fajerwerków, poprawnie poprowadzona fabuła, ale główna bohaterka bywała irytująca. Ogólnie wyszedł przyzwoity średniak.
