Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor pisze wprost, że kolejne portrety Giocondy są autorstwa malarzy takich jak Dali, Picasso czy Gauguin. W ten sposób są nawet podpisane. Czytelnik zaczyna się im przyglądać, studiować, zastanawiać. Myśli, że się czegoś uczy i wszystko byłoby super gdyby nie to, że jest to wierutne kłamstwo! Kołacze się wam w głowach pewnie obraz Mona Lisy z wąsami? Na pewno było więcej takich przeróbek, prawda? Było ich tak wiele, że można zrobić z nich album. Otóż nie. Wszystkie obrazy, które są zaprezentowane w książce, są nieudolną interpretacją autora. Nawet istniejący w rzeczywistości portret wąsatej Giocondy Duchampa nie został wykorzystany. Za to możemy zobaczyć coś co autor sam namalował i udaje, że jest Duchampem. Czy przytoczone anegdoty i historie związane z malarzami też są wymyślone? Do tego marne tłumaczenie, skróty myślowe i przeskoki z tematu na temat, nie pozwalają praktycznie nic się dowiedzieć. Przykład: główny bohater prosi swoją córkę o przeczytanie tego napisu - L.H.O.O.Q. Ona mówi, że to brzydkie słowa. Zero wyjaśnienia, zero gwiazdki, zero tłumaczenia. Czytelnik musi się sam doszukać w googlach, że litery czytane po francusku tworzą konkretne zdanie, owszem niezbyt stosowne. Cóż nie każdy zna francuski, ale wydawca chyba o tym nie wie. Kupiłam Muchomora - trującego.