Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moje pierwsze poważniejsze spotkanie z literaturą faktu, muszę przyznać, iż było lepsze, niż się spodziewałam. Emocjonująca, momentami chwytająca za serce. Największe wrażenie wywarło na mnie dzieciństwo Marii - te fragmenty czytało mi się najtrudniej. Mimo to, liczyłam na więcej - więcej szoku, niedowierzania, na chociaż jedną łzę - no cóż, nie tym razem. Książka, mimo poważnego tematu, napisana lekkim piórem - czytając, miałam wrażenie, jakbym siedziała z dawno niewidzianą przyjaciółką przy wieczornej lampce (w porządku, butelce) wina słuchając opowieści, co się działo w jej życiu od momentu naszego poprzedniego spotkania. Myślę, że moje odczucia to zasługa tego, iż książka była opowieścią matki dla swojej córki. Po zakończonej lekturze czuję lekki niedosyt. Narracja była prowadzona w sposób, jakoby miały zostać tam ujawnione piorunujące sekrety na temat wewnętrznego działania 'ndranghety. Ku mojemu zdziwieniu książka się skończyła, a ja zostałam z rozbrzmiewającym w głowie pytaniem "to tyle?". Podsumowując, nie była to podróż w nieznane zakątki Włoch, na którą liczyłam. Książkę czytało się przyjemnie, lekko, chętnie sięgałam po nią w każdej wolnej chwili mijającego dnia.