Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka Jadalne rośliny dziko rosnące. Lecznicze właściwości i składniki odżywcze 200 gatunków polskich roślin szczególnie zainteresuje entuzjastów przyrody oraz początkujących zbieraczy, którzy są ciekawi "nowych" smaków. Mnóstwo wartościowych informacji znajdą tu również osoby chcące poznać sekrety roślin leczniczych. Książka Jadalne rośliny dziko rosnące jest połączeniem przewodnika, zielnika oraz albumu fotograficznego. Pierwsze co rzuca się w oczy, to bardzo ładne wydanie. Przewodnik wydrukowano na śliskim, grubym papierze, dzięki czemu wielokrotne kartkowanie nie niszczy stron. Okładka miękka , solidna, ze skrzydełkami. Podoba mi się, że na jednym ze skrzydełek przy okładce umieszczono legendę, jest to bardzo wygodne rozwiązanie. Książka jest przejrzysta, nie mamy problemu z odnalezieniem czy odczytaniem (wyraźna czcionka) zawartych w niej informacji. W głównej części poradnika odnajdziemy opisy 200 roślin, które możemy zebrać w lesie, na łące, czy na skraju dróg. Każda roślina zawiera łacińską i zwyczajową nazwę. Dla ułatwienia szybkiej i prostej identyfikacji rośliny zostały pogrupowane wg. kształtu liści. W kolorowej tabeli pod nazwą podano m.in. wysokość rośliny, czas kwitnienia oraz kolor kwiatów. Dowiemy się również, jakie właściwości lecznicze ma dana roślina oraz na jakich terenach występuje, która z jej części jest jadalna oraz jak wykorzystać możemy ją w kuchni. Jeśli daną roślinę możemy pomylić z rośliną trującą, to zaznaczono to w podpunkcie Wskazówka! Dobrym i praktycznym pomysłem jest przedstawienie roślin na kolorowym zdjęciu oraz czarno białym, wyraźnym schemacie. Dodatkowo w książce umieszczono bardzo ważny i przydatny rozdział Uwaga, niebezpieczeństwo pomyłki! Opisano tutaj groźne rośliny trujące oraz postępowanie przy spożyciu którejś z nich. Na końcu publikacji znajdziemy tabelę okresu zbiorów, aneks z substancjami występujących w roślinach oraz alfabetyczny spis roślin. Od zamierzchłych czasów nasi przodkowie zbierali rośliny "dziko" rosnące, które stanowiły dla nich pożywienie i lekki. Moja babcia (85 lat) opowiadała mi, że np. młodą lebiodę i pokrzywy kiedyś się jadło. Zdziwiłam się, jak wiele roślin z przewodnika babcia rozpoznała i wiedziała o ich cennych właściwościach. Seniorzy potrafią jeszcze czerpać z natury, ale niestety ta wiedza z pokolenia na pokolenie zanika. Tym bardziej książka, która wprowadzi nas w świat "dzikich" roślin jest bardzo potrzebna.