Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor był kwatermistrzem oddziału a jego książkę po raz pierwszy wydano jeszcze chyba w 1946, w Polsce zaś w 1948 roku. To widać. Inaczej się pisało, inaczej się myślało o sytuacji "tuż po". Co mnie najbardziej zniechęca to nie silenie się na poetyckość opisów (która nota bene autorowi nawet raz nie wyszła) bo to dałoby się przeżyć ot autor miał kaprys albo może nawet aspiracje. To co naprawdę drażni to brak wspomnień autora. Rozumiem poniekąd (absolutnie błędne!) przekonanie autora, ze kwatermistrzostwo to nie to co najciekawsze, rozumiem, że chciał tuż po wojnie upamiętnić ofiarę kolegów, na świeżo,póki pamięć nie zawodzi. Chwała mu za to niemniej pojąc nie mogę dlaczego ani razu nie opisuje swoich przeżyć, swoich działań, swojego stanowiska - tak przecież ważnego bo bez tego w zasadzie wszystkie działania dywizji byłyby niemożliwe. Każdy kto czytał choćby wspomnienia Omara Bradleya wie jak niezwykle istotna była rola oddziałów zaopatrzeniowych, zwłaszcza w ataku. Oraz jak trudna to służba a tu cisza. Moim zdaniem wielka szkoda.