David W. Barber

Operę wyssałam z mlekiem matki. W rodzinie muzyka poważna to genetyczna skłonność po dziadku- zawodowym skrzypku. Opera towarzyszy mi z dużą intensywnością od 5 roku życia- chodziłyśmy do niej w czasach PRL kilka razy w tygodniu. Tata pobierał bilety z uczelnianego przydziału, a ponieważ nie było chętnych pobierał ich sporo. Wyrosłam w operze i stała się ona moją wielką pasją. Książka "Kiedy gruba dama śpiewa" pięknie podsumowuje historię opery na świecie. Bardzo dowcipnie napisana, ale dla osób, którzy znają ten dziwny świat :"Premiera Cyrulika Sewilskiego w 1816 była najsłynniejszym fiaskiem. Prawie nic nie poszło dobrze, tenor zerwał strunę gitary, bas wpadł do zapadni i musiał śpiewać z krwawiącym nosem, a pod koniec przedstawienia na scenę wtargnął kot, przyprawiając widownię o atak śmiechu". Nic jednak nie przebije anegdoty, którą opisał Sławomir Pietras w felietonach publikowanych w Angorze o premierze mojej ulubionej opery. Tosca w ostatnim akcie po egzekucji jej ukochanego Cavaradossiego rzuca się w wody Tybru -źle jednak podkręcono materac na który spadała i nagle zza ścian twierdzy śpiewaczka się od niego odbiła i widownia zobaczyła znowu Toscę, radośnie odbitą przez trampolinę. I całą dramaturgię diabli wzięli.