Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cyt.: „Jakież to szaleństwo wyobrażać sobie, że można unicestwić historię! Nie – ona zostanie napisana a wtedy za każdą winę, jak małą by się ona wydawała trzeba będzie ponieść karę.” Emil Zola, List do Francji. Nie miał racji w swoim Liście do Francji /J’accuse…! / Emil Zola, opublikowanym w 1898 roku w obronie Alfreda Dreyfusa. Owszem, historię można napisać, nie można jej unicestwić lecz z odpowiedzialnością za winy bywa już różnie. Przykładów jest aż nadto, gdy twórcy szalonych ideologii, próbujących narzucić siłą swoje wizje milionom ludzi dożywają swych dni w spokoju – choćby Stalin, Mao Zedong, Pol Pot, Kim Ir Sen czy Fidel Castro. Umierają otoczeni powszechnym szacunkiem, czcią i uwielbieniem. A to, że pozostawili za sobą miliony grobów? No cóż, ponoć postęp wymaga ofiar. Anatolij Marczenko, niemal nieznany w Polsce, „zapomniany dysydent”, pierwszy laureat Nagrody Sacharowa /otrzymał ją pośmiertnie, razem z Nelsonem Mandelą/ to człowiek który dostał się w niszczące tryby systemu sprawiedliwości sowieckiej przez przypadek. Oskarżony o udział w bójce, otrzymał swój pierwszy wyrok w 1957 roku i za kratami sowieckich więzień i łagrów, z krótkim przerwami, spędził niemal resztę życia do śmierci spowodowanej długotrwałą głodówką w 1986 roku, jako więzień polityczny. Młody, słabo wykształcony robotnik, za drutami łagrów odebrał wykształcenie, stając się zagorzałym i nieprzejednanym przeciwnikiem radzieckiego systemu. Kiedy Aleksander Sołżenicyn pisał swój „Archipelag GUŁag” w latach 1958-1968, opisując zbrodnie systemu sowieckiego praktycznie od jego zarania, tj. od 1918 roku do roku 1956, Anatolij Marczenko był już więźniem nowych łagrów. Bo systemu łagrów i więzień w Rosji Sowieckiej nie zlikwidowano w epoce Chruszczowa i Breżniewa a wręcz je udoskonalono. Po zakończeniu swojego pierwszego wyroku w 1966 roku Anatolij Marczenko spisał swoje wspomnienia, które zaczęły ukazywać się w samizdacie a wkrótce przemycone na Zachód i opublikowane, wywołały niemały wstrząs. Uświadomiły mieszkańcom zachodu fakt istnienia obozów koncentracyjnych w Związku Radzieckim, fakt, że państwo komunistyczne by utrzymać władzę musi posuwać się do przymusu, cenzury i terroru. Cyt.: „Od ludu pochodzi władza…. Lecz gdzie się ona wprowadza? I dokąd nas zaprowadza? Do czego nas doprowadza?” Bertold Brecht, „Song” Do czego może posunąć się człowiek by przetrwać? Gdzie jest granica człowieczeństwa? Czy wygląda ona tak samo po obu stronach drutów? Polecam.