1. Jak zaczęła się Pani przygoda z pisaniem? Co Panią do tego nakłoniło?
Angelika

Zaczęło się od snów, które spisywałam mając dwanaście, może trzynaście lat. Stopniowo zaczynałam je ubarwiać, co zapomniałam, to wymyśliłam i nagle zaczęły one żyć własnym życiem. Zmieniały się w krótkie opowiadania. Moja pierwsza powieść „Martwe jezioro” była właśnie takim opowiadaniem, które trochę się rozrosło i zrobiła się z tego książka. Pomyślałam sobie: „Dlaczego nie?” i wysłałam ją do wydawcy. Nie wiem, na co właściwie liczyłam, ale decyzja o jej wydaniu była dla mnie ogromną niespodzianką. Dzięki temu mogę robić w życiu to, co naprawdę kocham.

2. Co zainspirowało Panią do napisania kryminału? Dlaczego właśnie ten gatunek a nie inny?
Natalia-Lena

Kocham kryminały w każdej postaci. Książki, filmy, filmy paradokumentalne. Dobry thriller i horror przyprawia mnie o dreszcz, choć część horrorów oglądam przez palce...Nie każdy kryminał musi być odzwierciedleniem Manninga czy Deavera. Moje powieści są humorystyczne, przynajmniej czytelnicy tak twierdzą, z wyjątkiem „Lilith” i „Cichego wielbiciela”, które poruszają inną tematykę, ale zdecydowanie lepiej czuję się w tych moich „kryminałkach”, gdzie intryga goni intrygę, a bandyta niekoniecznie musi być złym charakterem.

3. Czy zdarza się Pani przenosić charakter i usposobienie znanych Pani osób, na tworzone przez Panią postacie, czy raczej Pani tego unika?
Anna

Chciałabym powiedzieć, że zdecydowanie tego unikam, choć po jakimś czasie, biorąc książkę do ręki, okazuje się, że gdzieś ktoś zabłysnął na chwilę. Nie jest to jednak osoba z krwi i kości przeniesiona żywcem do tekstu, lecz raczej jakaś cecha, jak np. wścibska pani Krysia z „Zacisza13”, która wszystko widzi, wszystko wie, a czego nie wie, to się dowie. Chyba tak do końca nie da się uniknąć tego problemu, bo moi znajomi bardzo chętnie rozpoznają się w postaciach, co mnie nieodmiennie zdumiewa, bo nawet po głębokim przemyśleniu osoba X nie pasuje mi ni w ząb do bohatera książki, a jednak. Rzecz jasna dotyczy to tylko tych dobrych cech, do złych nikt się jakoś nie przyznaje...

4. Zastanawiała się Pani kiedyś nad napisaniem powieści opartej na Pani doświadczeniach oraz historiach podopiecznych, które związane są z pracą w Polskim Komitecie Pomocy Społecznej?
Natalia-Lena

Nie. Pracuję z osobami bardzo obciążonymi emocjonalnie, psychicznie, społecznie. Praca ta jest dla mnie bardzo trudna pod względem emocjonalnym, ale jednocześnie daje mi wiele satysfakcji. Nie chcę robić nic innego, ale praca ta oparta jest na zaufaniu. Gdybym wykorzystała którąś historię w książce, straciłabym je, a bez tego nie mogłabym w sposób należyty pomagać moim podopiecznym. Nie ukrywam też, że właśnie pisanie jest dla mnie odskocznią od tego codziennego życia. Potrzebuję tego innego świata, żeby zregenerować siły i następnego dnia znów iść do pracy i uśmiechać się.

5. W sieci krążą informacje o nadchodzącej ekranizacji jednej z Pani powieści - Natalii 5. Czy to rzeczywiście prawda? Jeśli tak, to jak sobie Pani wyobraża wersję filmową tej historii? Czy są konkretni aktorzy i aktorki, których widziałaby pani w głównych rolach?
Natalia-Lena

Tak, to prawda. Niestety, szczegółów do publicznego ujawnienia brak. Nie mam żadnych oczekiwań co do fabuły, reżysera, scenarzysty, aktorów. Cieszę się, że uznano mój tekst za warty zainteresowania, ale co z tego wyjdzie, czas pokaże.

6. Jak odnosi się Pani do (często, zbyt często) używanego przez autorów kryminałów deus ex machina? Czy zdarzyło się Pani właśnie w ten sposób rozwiązać akcję, w którejś z powieści?
toukie

Lubię być zaskakiwana, poczuć dreszcz emocji, ale szczerze mówiąc, zastrzeliła mnie Pani tym pytaniem. Niespodziewane wprowadzenie nowej osoby czy też okoliczności prowadzącej do nagłego rozwiązania akcji, bo domyślam się, że o to znaczenie nam chodzi, może być ciekawą formą rozwiązania zawiłej intrygi jak przecięcie węzła gordyjskiego. Podejrzewam, że gdybym przyjrzała się własnym powieściom to kto wie, czy i u mnie nie pojawił się ten zabieg, choć nie był celowy. Tak naprawdę zależy to od odbiorcy, czego oczekuje.

7. Czy w ostatnim czasie poruszyła Panią jakaś polska nowość literacka?
Izabela81

Nie przypominam sobie. Chętnie czytam Chmielewską, Zaczyńską, która oczarowała mnie nie tylko książkowym poczuciem humoru, ale i swoją osobowością, gdy spotkałyśmy się na Festiwalu w Siedlcach. Chętnie sięgam po nowości, żeby zobaczyć co w trawie piszczy, ale nie przypominam sobie niczego szczególnego.

8. Na Pani blogu czytamy: "Nie jestem ideałem. Lecz radzę sobie z tym idealnie". Co to znaczy według Pani być kobietą idealną?
Jolanta

Nie mam zielonego pojęcia. Nigdy nie byłam ideałem i nie mam takich aspiracji. Staram się żyć w zgodzie ze sobą, nigdy umyślnie nikogo bym nie skrzywdziła, ale zapewniam, że daleko mi do ideału, co świadkowie mogą potwierdzić, popadam ze skrajności w skrajność w najprostszych sferach życia. Albo jestem pedantką, która książki ustawia w rządku przy pomocy linijki, albo nie mogę otworzyć drzwi do pokoju, bo jest tam wszystko i to nie tam, gdzie powinno. Albo uruchamia się we mnie zdrowy styl życia i biegam, ćwiczę, zdrowo się odżywiam, albo zabunkruję się w kącie i wcinam żelki, chipsy i co mi tam pod rękę wejdzie, a ruch ogranicza się do otwarcia szuflady i sprawdzania cóż tam jeszcze mi się trafi...

9. Jeśli miałaby Pani możliwość porozmawiać z jednym z Pani ulubionych pisarzy, kogo by Pani wybrała i dlaczego właśnie ją/jego?
Anna

Zdecydowanie Stephena Kinga. To musi być niebanalna osobowość. Tworzyć takie rzeczy?! O! I Stieg Larsson! Jemu zadałabym tylko jedno pytanie: „Jak mógł mi to zrobić i umrzeć?!” Czuję ogromny żal, choć nigdy go nie spotkałam, nie wiem nic o jego życiu, ale żałuję, że taki pisarz odszedł tak szybko. Łzy cisną mi się do oczu na myśl, ile wspaniałych rzeczy nie zdążył przelać na papier.

Książkę „Fartowny pech” za najciekawsze pytania otrzymują: Jolanta, Błękit oraz JaneS.

Gratulujemy!

Nagrody ufundowało wydawnictwo Prószyński i S-ka.