Urban. Biografia

Bardzo dobrze napisane, choć momentami czujesz, że Urban pograł sobie trochę z autorami biografii i pokazał taką prawdę jaka mu się podobała. Polecam!

Bardzo dobrze napisane, choć momentami czujesz, że Urban pograł sobie trochę z autorami biografii i pokazał taką prawdę jaka mu się podobała. Polecam!

Fascynująca historia bardzo kontrowersyjnego człowieka. Bardzo dobrze napisana. Pod koniec jakość trochę spada - nie wiem czy dlatego że Urban wycofał się z życia publicznego, czy dlatego że autorzy uznali że czytelnik będzie już lepiej kojarzył współczesność i bezpieczniej nie omawiać świeżych tematów.

Fascynująca historia bardzo kontrowersyjnego człowieka. Bardzo dobrze napisana. Pod koniec jakość trochę spada - nie wiem czy dlatego że Urban wycofał się z życia publicznego, czy dlatego że autorzy uznali że czytelnik będzie już lepiej kojarzył współczesność i bezpieczniej nie omawiać świeżych tematów.

Książka składa się z kilku części, z grubsza można wydzielić: dzieciństwo Jerzego Urbana, kariera dziennikarska w PRL, kariera jako rzecznik prasowy rządu PRL i na koniec dalsze jego losy już po 89 roku. Trzy pierwsze uważam za bardzo ciekawe. Interesujące są również wczesne lata 90. Jerzy Urban, wtedy człowiek już „po pięćdziesiątce”, wszedł w nie z totalnie skompromitowaną biografią. Biografię tę udało się z sukcesem spieniężyć wydając „Alfabet Urbana”, co pozwoliło mu równocześnie wymyślić siebie na nowo jak i wrócić do korzeni. Uzyskany kapitał dał możliwość wystartowania z tygodnikiem NIE i powrotu do roli redaktora. Ostatnią część książki, czyli dalsze perypetie z okresu III RP, uważam za najmniej ciekawą. Dostajemy tutaj głównie spis afer i aferek z udziałem Urbana, których opisy były dostępne w mediach. Chciałoby się więcej, tym bardziej że autorzy mieli dostęp do wielkich uszu Urbana.

str. 273 : dowiadujemy się, że w @tygodnikpolityka nie dojdzie do rozliczeń środowiskowych rozliczeń, uff;
str. 494 : znał wydawcę, ale tutaj Urban zadzwonił raczej do wydawcy.

Książka składa się z kilku części, z grubsza można wydzielić: dzieciństwo Jerzego Urbana, kariera dziennikarska w PRL, kariera jako rzecznik prasowy rządu PRL i na koniec dalsze jego losy już po 89 roku. Trzy pierwsze uważam za bardzo ciekawe. Interesujące są również wczesne lata 90. Jerzy Urban, wtedy człowiek już „po pięćdziesiątce”, wszedł w nie z totalnie...

Ta książka to przede wszystkim ogrom pracy wyrażający się w koronkowej rekonstrukcji minionych lat, a w zasadzie swoistych "epok". Dotykamy tu przecież międzywojnia, Polski pogrążonej w komunizmie, w końcu wolnej. Cofamy się nawet do Polski nieistniejącej, rozebranej przez okupantów, śledząc losy rodziny Urbachów - dziadka Szymona czy ojca Jana.

Samemu Jerzemu autorzy nie odmawiają szujowatości. Karmią czytelników jego tumiwisizmem, relatywną postawą, biegłością w inżynierii społecznej, kąśliwością. W rozmowach z nim (książka częściowo powstawała jeszcze za życia zainteresowanego) prowokują, drążą, podważają. Ale samemu Urbanowi zdaje się to raczej schlebiać - uczestniczą w końcu w czymś, co jest oparte na jego zasadach gry.

"Urban" daje nam obraz człowieka nieprzeciętnie, może wybitnie inteligentnego, nastawionego na skuteczne działanie, pewnego siebie i swoich wyborów, a - przede wszystkim - posługującego się, o dziwo, jakąś etyką. Być może to etyka egoizmu, niemniej jest.

Znamiennej postawie inżyniera ludzkich dusz, kanalii, etatowego kłamczucha, późniejszego obrazoburcy przeciwstawia się człowiek nazywany w tygodniku "NIE" "Tatusiem", gentleman, który w domu raczej nie przeklina, sympatyczny staruszek sprawiający wrażenie mniej złego, niż sam chciałby być. I w tym wszystkim, mimo 600 stron biografii, pozostaje tajemnicą.

Ta książka to przede wszystkim ogrom pracy wyrażający się w koronkowej rekonstrukcji minionych lat, a w zasadzie swoistych "epok". Dotykamy tu przecież międzywojnia, Polski pogrążonej w komunizmie, w końcu wolnej. Cofamy się nawet do Polski nieistniejącej, rozebranej przez okupantów, śledząc losy rodziny Urbachów - dziadka Szymona czy ojca Jana.

Samemu Jerzemu autorzy nie...

Wciagnela mnie. Swietnie napisana, pozwalajaca na samodzielna ocene zachowan i wyborow Urbana. Tlo historyczne nie zamecza detalami ale dobrze wprowadza w owczesny klimat spoleczno-polityczny. SUPER!

Wciagnela mnie. Swietnie napisana, pozwalajaca na samodzielna ocene zachowan i wyborow Urbana. Tlo historyczne nie zamecza detalami ale dobrze wprowadza w owczesny klimat spoleczno-polityczny. SUPER!

Bardzo szczegółowa i dobrze napisana biografia. Ostatnia część książki była dla mnie najbardziej interesująca, bo jeszcze co nieco pamiętam. Dla mnie więc może za dużo czasu poświęcone zostało młodości Urbana, ale to moja subiektywna ocena.

Bardzo szczegółowa i dobrze napisana biografia. Ostatnia część książki była dla mnie najbardziej interesująca, bo jeszcze co nieco pamiętam. Dla mnie więc może za dużo czasu poświęcone zostało młodości Urbana, ale to moja subiektywna ocena.

Bardzo sensowna pozycja. Trochę inaczej odbierałem Urbana przed tą lekturą. Lepiej, gorzej? Nie wiem. Warto.

Bardzo sensowna pozycja. Trochę inaczej odbierałem Urbana przed tą lekturą. Lepiej, gorzej? Nie wiem. Warto.

Warsztatowo i jako książka biograficzna napisana jest świetnie. Nie mogłam się oderwać. Nie odczułam, że jest stronnicza i kreuje Urbana na bohatera jak tu niektórzy oceniają. Raczej powyciągane są wstydliwe fakty z jego życia i światopoglądu świadczące o tym, że był straszliwą i nieporadną kanalią. Także pokazane jest jego całe życie od wczesnego dzieciństwa jako rozwydrzonego bananowego dzieciaka, który nie wie co ze sobą zrobić, więc rozrabia i jedzie na kasie bogatych rodziców i ich znajomościach oraz koneksjach rodzinnych. Nawet nie chce mu się języków uczyć, bo jest zbyt leniwy mimo tego, że miał możliwości, bo jako jeden z nielicznych mógł jeździć za granicę. Czytając gotowało się we mnie, kto w tej Polsce garnie się do władzy. „Jaki Pan ma zawód? Działacz!”, bo szkoły mimo możliwości też mu się nie chciało ukończyć. Tata pracę załatwił. Do wojska też nie poszedł, bo tata załatwił fikcyjne zaświadczenie. Antybohater. Zdecydowanie. Jako obraz tamtych czasów dla mnie pouczająca. Sama w sobie książka jest super. Bohatera nie da lubić ani też poczuć do niego nić sympatii. Polecam.

Warsztatowo i jako książka biograficzna napisana jest świetnie. Nie mogłam się oderwać. Nie odczułam, że jest stronnicza i kreuje Urbana na bohatera jak tu niektórzy oceniają. Raczej powyciągane są wstydliwe fakty z jego życia i światopoglądu świadczące o tym, że był straszliwą i nieporadną kanalią. Także pokazane jest jego całe życie od wczesnego dzieciństwa jako...

Wcześniej czytałem już wywiad-rzeka z Urbanem i oglądałem dostępne filmy na YouTube. Książka jest bardzo dobrą, rzetelną i ciekawą publikacją. Ma wszytsko to co cenie w tego rodzaju pozycjach: nie za nudzą, patrzy wieloaspektowo na postać i jest dobrze zbilansowana w zakresie rytmiki. Jedyny drobny zarzut który mogę postawić to to, że III Rp jest bardzo skrótowo potraktowana. Śmierć papieża występuje dwie strony przed Smoleńskiem etc. Nie mniej, warto!

Wcześniej czytałem już wywiad-rzeka z Urbanem i oglądałem dostępne filmy na YouTube. Książka jest bardzo dobrą, rzetelną i ciekawą publikacją. Ma wszytsko to co cenie w tego rodzaju pozycjach: nie za nudzą, patrzy wieloaspektowo na postać i jest dobrze zbilansowana w zakresie rytmiki. Jedyny drobny zarzut który mogę postawić to to, że III Rp jest bardzo skrótowo...

Trochę szkoda, że część poświęcona działalności Jerzego Urbana po PRL-u jest najkrótsza. Chętnie poczytałbym nieco więcej anegdot i historyjek na temat kształtowania się polskiego kapitalizmu w świetle rozwoju tygodnika "NIE". Z drugiej strony trudno się o cokolwiek innego przyczepić. Książka jest naprawdę dobrze napisana i żaden z jej fragmentów nie nuży, ani nie jest przegadany. Bez względu na opinię na temat Urbana (to nie moja światopoglądowa bajka) był on postacią na tyle wpływową i wyrazistą, że ta biografia bez ryzyka dla jakości mogłaby mieć nawet dwie części.

Trochę szkoda, że część poświęcona działalności Jerzego Urbana po PRL-u jest najkrótsza. Chętnie poczytałbym nieco więcej anegdot i historyjek na temat kształtowania się polskiego kapitalizmu w świetle rozwoju tygodnika "NIE". Z drugiej strony trudno się o cokolwiek innego przyczepić. Książka jest naprawdę dobrze napisana i żaden z jej fragmentów nie nuży, ani nie jest...