Najszczęśliwsza dziewczyna na świecie

Kazdy radzi sobie z trauma na swoj sposob. Jedni przepracowuja ja ze specjalistami, inni zagluszaja koszmary uzywkami, jeszcze inni za wszelka cene probuja udowodnic swiatu swoja wartosc. Taka droge wybiera Ani. Kreuje postac, ktorej nikt nie jest w stanie zranic i systematycznie, krok po kroku wciela sie w nia. Wierzy, ze na koncu tej drogi czeka na nia poczucie bezpieczenstwa i ukojenie.
Mloda TiFani byla zupelnie inna. Nie byla perfekcyjna, chciala byc lubiana i byla naiwna do granic mozliwosci. To, co ja spotkalo stworzylo Ani. Po latach wspomnienia wracaja i pancerz Ani peka.
"Najszczesliwsza dziewczyna na swiecie" to poruszajaca ksiazka. Wszystko, co zdarzylo sie w prywatnym liceum zlozylo sie w tragiczny ciag przyczynowo-skutkowy. To straszne, jesli nastolatki nie maja zaufania do doroslych i nie nie moga lub nie chca zwrocic sie do nikogo po pomoc.
To, co w powiesci zawiodlo, to dziwny sposob redagowania zdan. Nie wiem, jak wygladal oryginal, ale w tlumaczeniu pojawiaja sie dziwne konstrukcje stylistyczne i gramatyczne. Przez to czasem mozna sie bylo podczas czytania zgubic.

Kazdy radzi sobie z trauma na swoj sposob. Jedni przepracowuja ja ze specjalistami, inni zagluszaja koszmary uzywkami, jeszcze inni za wszelka cene probuja udowodnic swiatu swoja wartosc. Taka droge wybiera Ani. Kreuje postac, ktorej nikt nie jest w stanie zranic i systematycznie, krok po kroku wciela sie w nia. Wierzy, ze na koncu tej drogi czeka na nia poczucie...

Zastanawiam się, czy powodem, dla którego ta powieść stała się bestsellerem New York Timesa, są plany głównej bohaterki, czyli dołączenie do redaktorów tej gazety. Naprawdę nie potrafię znaleźć innych. A może jednak ze względu na tematykę. Pokazuje przecież w jaki sposób nastolatka w USA może poradzić sobie z niechcianą ciążą. I w jaki sposób powinna poprosić o pomoc, gdy stanie się ofiarą przemocy. To, że tego nie robi, stanowi zupełnie inny problem. To, że skrajne reakcje zazwyczaj mają jakieś głęboko zakorzenione podstawy jest oczywistością. Takich truizmów jest w tej powieści wiele. Akcja przewidywalna do bólu. Może tak powinno być, gdy pisarz chce napisać powieść moralizatorską, co nie oznacza, że czyta się ją z przyjemnością. W moim przypadku był to audiobook i niestety, ani głos lektorki, ani jej sposób czytania nie poprawiły jakości tekstu. Mam niejakie podejrzenia, że gdyby tłumaczenie było ciut lepsze lub praca redakcji odrobinę bardziej sumienna, to ta powieść nie byłaby aż takim gniotem. A tak, przesłuchałam i z ulgą odłożyłam na półkę.

Zastanawiam się, czy powodem, dla którego ta powieść stała się bestsellerem New York Timesa, są plany głównej bohaterki, czyli dołączenie do redaktorów tej gazety. Naprawdę nie potrafię znaleźć innych. A może jednak ze względu na tematykę. Pokazuje przecież w jaki sposób nastolatka w USA może poradzić sobie z niechcianą ciążą. I w jaki sposób powinna poprosić o pomoc, gdy...

Sama nie wiem co o niej napisać. Była bardzo prywatna, frustrująca i po prostu smutna. Dorośli w tej książce są useless, a młodzi zagubieni i samotni.
Momentami nieco się dłużyła, a przemyślenia były powtarzane, chociaż patrząc na skalę wydarzeń wydaje się to zrozumiałe.
Nie umiem jej ocenić bo cała ta książka to po prostu ludzkie emocje…

Sama nie wiem co o niej napisać. Była bardzo prywatna, frustrująca i po prostu smutna. Dorośli w tej książce są useless, a młodzi zagubieni i samotni.
Momentami nieco się dłużyła, a przemyślenia były powtarzane, chociaż patrząc na skalę wydarzeń wydaje się to zrozumiałe.
Nie umiem jej ocenić bo cała ta książka to po prostu ludzkie emocje…

Nie ukrywam, że gdy tylko dostałam tę książkę dwa lata temu pod choinkę to od razu miałam ochotę ją przeczytać. Końcowo zdecydowałam się na to dopiero teraz i wcale tego nie żałuję, że zwlekałam tak z przeczytaniem tej książki. Poruszany jest w niej bardzo ważny i ciężki temat, a ze strony na stronę miałam wrażenie, jakby główna bohaterka uważała to za jakiś chory żart. Obejrzałam również film, który powstał na podstawie tej książki, bo stwierdziłam, że może z papierem coś jest nie tak, ale jak mam być szczera to nic w mojej opinii, nawet po obejrzeniu filmu, się nie zmieniło. W ogóle podejście głównej bohaterki do tego wszystkiego jest okropne. Jestem strasznie rozczarowana tym jak autorka przedstawiła ten temat, który uważam, że jest strasznie ciężki, ale i jednocześnie na swój sposób ważny. Czułam obrzydzenie i niechęć do tej książki jednocześnie.

Nie ukrywam, że gdy tylko dostałam tę książkę dwa lata temu pod choinkę to od razu miałam ochotę ją przeczytać. Końcowo zdecydowałam się na to dopiero teraz i wcale tego nie żałuję, że zwlekałam tak z przeczytaniem tej książki. Poruszany jest w niej bardzo ważny i ciężki temat, a ze strony na stronę miałam wrażenie, jakby główna bohaterka uważała to za jakiś chory żart....

Czytając opinie innych czytelników mam wrażenie, że kompletnie nie zrozumieli głównej bohaterki. Autorka przedstiwał ją idealnie, dokładnie tak zachowują się w dorosłym życiu osoby gnębione przez rowieśników w czasach szkolnych, które nie miały okazji przepracować tych zdarzeń z terapeutą. Łatwo jest ocenić że "bohaterka płytka, skupiona na wyglądzie jak 15-latka". Tylko że ona właśnie nie miała szansy wyjść z tego okresu swojego życia, on ją trzymał w swoim uścisku i nie puszczał. Brak zrozumienia ze strony najbliższych, obwinianie dziecka za to co się stało jest już dodatkowo mega słabe. Filmu nie widziałam, ale książka mnie wciągnęła, tylko zakończenie, no właśnie, zakończenie i ten niedosyt gdy historia się urywa.

Czytając opinie innych czytelników mam wrażenie, że kompletnie nie zrozumieli głównej bohaterki. Autorka przedstiwał ją idealnie, dokładnie tak zachowują się w dorosłym życiu osoby gnębione przez rowieśników w czasach szkolnych, które nie miały okazji przepracować tych zdarzeń z terapeutą. Łatwo jest ocenić że "bohaterka płytka, skupiona na wyglądzie jak 15-latka"....

Każdy ma jakieś smutne rodzinne historie, które nie powinny się wydarzyć. Złe rzeczy spotykają nawet najlepszych ludzi, ale nie możemy pozwolić, żeby nas przytłoczyły. Życie nie zawsze toczy się tak, jak byśmy tego chcieli, ale w końcu wszystko się układa. W dorosłym życiu Ani Harrison realizuje jasno określony życiowy plan. Prestiżowa praca i narzeczony ze świata finansjery to teraźniejszość jak z obrazka. Jednak to nasze życie toczy się własnym torem, nie zważa na cierpienie jakie nam zadaje. Rzeczy po prostu się dzieją. Teraz kiedy Ani wydaje się, że skrywana przeszłość i zło którego doświadczyła jako nastolatka są głęboko pogrzebane, kobieta na nowo musi zmierzyć się z wydarzeniami sprzed 14 –tu lat. A wszystko za sprawą propozycji udziału w filmie dokumentalnym o tym, co wydarzyło się kiedyś w szkole.
Jessica Knoll zastosowała narracje jednoosobowa, która ma nam pomóc w zrozumieniu Ani. Rozdziały podzielone są na czas obecny i wydarzenia z przeszłości. Rozwleczone opisy są tu niepotrzebne, bo nijak mają się do fabuły spowalniają jedynie czytanie. Powieść ma w sobie więcej z obyczajówki, mniej z thrillera. Z przykrością muszę powiedzieć, że nie zawładnęła moim umysłem tak, jak tego oczekiwałem. Wiem, że w USA książka zyskała miano bestsellera i powstała ekranizacja jednak w naszych realiach to wszystko wygląda zupełnie inaczej. Na pewno za mało tutaj tej mrocznej otoczki, która nadałaby klimat powieści. Pierwsza połowa książki to udręka w czytaniu, skomplikowane ułożenie zdań nie pomaga w trawieniu. Nie lubię takich wydmuszek pozbawionych opisu emocji bohaterów, brak jakiegoś głębszego sensu, przekazu połączonego z morałem. Tytuł książki nie ma nic wspólnego z treścią i pierwszy jego wyraz zastąpiłbym słowem „Najgłupsza”…. Potwornie wymęczyła mnie ta lektura i po jej przeczytaniu straciłem ochotę na obejrzenie filmu.

Każdy ma jakieś smutne rodzinne historie, które nie powinny się wydarzyć. Złe rzeczy spotykają nawet najlepszych ludzi, ale nie możemy pozwolić, żeby nas przytłoczyły. Życie nie zawsze toczy się tak, jak byśmy tego chcieli, ale w końcu wszystko się układa. W dorosłym życiu Ani Harrison realizuje jasno określony życiowy plan. Prestiżowa praca i narzeczony ze świata...

Nie sądziłam, że kiedyś to powiem - film jest lepszy :D Opowieść płaska, nudna, niewiele w niej emocji, a przecież tak wiele się wydarzyło. Główna bohaterka skupiona na wyglądzie jak 15latka. Niczego w niej nie można polubić i nie rozumiem co niezwykłego/dobrego widzieli w niej inni bohaterowie. Nie miałam dla niej współczucia. I obawiam się, że jest to wyłącznie kwestia tego, jak została "narysowana" przez pisarkę. Płasko i jednorodnie, jako pusta lalka. Współczuć można każdemu - nawet mordercy - jeśli się odpowiednio opisze jego przeżycia i emocje. Tu niczego nie ma. Opowieść bez pointy, morału, przekazu emocjonalnego. Wydmuszka. A to tego słabiutki styl literacki.
Z kolei film pewnie obejrzę kiedyś drugi raz :)

Nie sądziłam, że kiedyś to powiem - film jest lepszy :D Opowieść płaska, nudna, niewiele w niej emocji, a przecież tak wiele się wydarzyło. Główna bohaterka skupiona na wyglądzie jak 15latka. Niczego w niej nie można polubić i nie rozumiem co niezwykłego/dobrego widzieli w niej inni bohaterowie. Nie miałam dla niej współczucia. I obawiam się, że jest to wyłącznie kwestia...

życie idealne- dla każdego z nas to inne wyobrażenie. Tytułowa bohaterka chce być kalką tych najszczęśliwszych. W swoim plecaku niesie jednak ogromny ciężar, którego znaczenie pragnie zlekceważyć. Niestety nie udaje się jej uciec przed swoim prawdziwym życiem.

życie idealne- dla każdego z nas to inne wyobrażenie. Tytułowa bohaterka chce być kalką tych najszczęśliwszych. W swoim plecaku niesie jednak ogromny ciężar, którego znaczenie pragnie zlekceważyć. Niestety nie udaje się jej uciec przed swoim prawdziwym życiem.

W mojej wyobraźni mam miejsce w którym stoi regał z książkami. Każda z półek jest zatytułowana odpowiednio do wartości tego, co się na niej znajduje. Pierwsza półka z napisem "Arcydzieła" jest zarezerwowana dla niewielu pozycji, na przykład dla książek Zafona. Na drugiej półce z napisem "Dobre książki " stoi bardzo wiele różnych tomów i tomików. Na trzeciej półce z napisem "Miernoty" stoi również dość dużo książek. Na ostatniej jest ich mniej a napis "Dno" mówi sam za siebie. Na tej półce w miejscu mocno wyeksponowanym postawiłam właśnie tę książkę. Używając analogii do grubości czcionki można by wręcz powiedzieć, że tę książkę "wytłuściłam". Oznaczyłam ją kolorami i wykrzyknikami, żeby nikt inny nie dał się złapać w tę pseudoliteracką pułapkę. Dlaczego? Jest wiele powodów. Po pierwsze język. Większość zdań jest naszpikowana błędami stylistycznymi i gramatycznymi. Często zdania były tak rozbudowane, że zbliżając się do kończącej je kropki nie bardzo wiedziałam, jaki był początek i o co w tym zdaniu chodziło. Mnogość wątków, nazw marek i odniesień istniejących w jednym zdaniu sprawiała, że traciło ono jakikolwiek sens. Zdaję sobie sprawę z tego, że może zawinił tłumacz a nie autorka, jednak niesmak pozostał. Po drugie-sens książki a właściwie jego brak. O czym właściwie była pierwsza połowa? Mówię o pierwszej, bo przez tyle zdołałam przebrnąć, dalej nie dałam rady. Nie wiem o czym. Nie bardzo pamiętam wszystkie marki ubrań, torebek, dżinsów. Nieistotne dla mnie były te wszystkie nic nie mówiące mi nazwy. Nieistotne były głupawe zmyślone problemy dmuchanej bohaterki i jej ekipy. Czasami wręcz mnie odrzucało, kiedy zetknąłem się z wulgaryzmem i prymitywem życia opisanego w książce. Akcja? Żadna. Intryga? Żadna. Sens? Żaden. Sorry. Dla mnie dno. Ostatecznie i definitywnie.

W mojej wyobraźni mam miejsce w którym stoi regał z książkami. Każda z półek jest zatytułowana odpowiednio do wartości tego, co się na niej znajduje. Pierwsza półka z napisem "Arcydzieła" jest zarezerwowana dla niewielu pozycji, na przykład dla książek Zafona. Na drugiej półce z napisem "Dobre książki " stoi bardzo wiele różnych tomów i tomików. Na trzeciej półce z...

Rzadko się to słyszy ale uwaga: film był zdecydowanie lepszy. Historia nie jest banalna, opowiada o ciężkich tematach, o potrzebie udowodnienia innym, oraz o życiu w zgodzie ze sobą. Ale sama książka dłużyła mi się i dałabym jej właśnie to 6/10

Rzadko się to słyszy ale uwaga: film był zdecydowanie lepszy. Historia nie jest banalna, opowiada o ciężkich tematach, o potrzebie udowodnienia innym, oraz o życiu w zgodzie ze sobą. Ale sama książka dłużyła mi się i dałabym jej właśnie to 6/10