Alicja w zwierciadlanym domu, czyli po drugiej stronie lustra

Druga część arcydzieła Lewisa Carrolla, który pod pozorem bajki dla dzieci, bada prawa fizyczne rządzące wszechświatem. Jest to jedyna w dziejach literatury taka próba bo nikt przed Carrollem tego nie robił a i po nim niespecjalnie. Pojawił się Philip Dick, który przeczuwał coś więcej a w Ubiku wyraził to bodaj najpełniej ale nie wszedł tak głęboko w króliczą norę. Postacie z Ubika choć doświaczają rozpadu rzeczywistości, ciągle poruszają się w przestrzeni trójwymiarowej. Alicja natomiast styka się z czwartym i piątym wymiarem egzystencji wszechrzeczy.

Jeśli jedynka miała za temat czarną dziurę i wymiary powyżej widzialnych dla nas, tak "Po drugiej stronie lustra" również wywraca na nice logikę w świecie, na inny sposób. Co by było gdyby fizyka wszelkich obiektów przeszła przez lustrzany walec? Skutek poprzedza przyczynę, by być "w teraz" trzeba poruszać się dwa razy szybciej niż normalnie i tak dalej. Ruszanie się po szachownicy jako "alegoria pnięcią się po karierze życiowej, po sam szczyt z którego następuje gwałtowny upadek".

Dziw, że dwójka nie doczekała się ekranizacji Disneya. Ale wszystkie te ekranizacje adresowane do dzieci nie oddają ni trochę właściwy sens tej dylogii. Jedynie gra American McGee Alice ma to coś czym są obie książki.

Druga część arcydzieła Lewisa Carrolla, który pod pozorem bajki dla dzieci, bada prawa fizyczne rządzące wszechświatem. Jest to jedyna w dziejach literatury taka próba bo nikt przed Carrollem tego nie robił a i po nim niespecjalnie. Pojawił się Philip Dick, który przeczuwał coś więcej a w Ubiku wyraził to bodaj najpełniej ale nie wszedł tak głęboko w króliczą norę. Postacie...

Najczęściej absurd jest drażniący, ale nie w tej książce.
Po prostu sięgając po Alicję-wiem czego się spodziewać i nie przeżywam rozczarowania. To taki totalny, niczym nieskrępowany odlot, którego od czasu do czasu potrzebuję.
Sen i fantazje dziecka - to bliska rodzina. Kiedy dorastamy zostają nam sny, gdy czytamy - oddajemy pole naszej fantazji.
Po sukcesie "Alicji w krainie czarów" , wielokrotnie ekranizowanej, ta książka może już nie wydawać się taka spektakularna, ale ma też swoje perełki.
"Wszelkie zamiary nie są rzeczą taką łatwą-wyszeptała w zamyśleniu Alicja.
-Dla mnie zamiar jest tylko wyrazem i musi czynić to, co mu każę-powiedział Wańka-Wstańka.
Zresztą zawsze oddzielnie za to płacę."
Tak głupiutkie, że aż piękne.

Najczęściej absurd jest drażniący, ale nie w tej książce.
Po prostu sięgając po Alicję-wiem czego się spodziewać i nie przeżywam rozczarowania. To taki totalny, niczym nieskrępowany odlot, którego od czasu do czasu potrzebuję.
Sen i fantazje dziecka - to bliska rodzina. Kiedy dorastamy zostają nam sny, gdy czytamy - oddajemy pole naszej fantazji.
Po sukcesie "Alicji w...

Ta część była nawet gorsza od części pierwszej. Nic się tutaj nie trzymało, wydarzenia były porozrzucane chronologicznie 😒 Biorąc pod uwagę że to wszystko co się wydarzyło jest snem to wszystko ma sens bo chyba każdy z nas wie jak dziwne potrafią być sny. Mimo wszystko książka swoją historią mnie nie zainteresowała i była bardzo infantylna.

Ta część była nawet gorsza od części pierwszej. Nic się tutaj nie trzymało, wydarzenia były porozrzucane chronologicznie 😒 Biorąc pod uwagę że to wszystko co się wydarzyło jest snem to wszystko ma sens bo chyba każdy z nas wie jak dziwne potrafią być sny. Mimo wszystko książka swoją historią mnie nie zainteresowała i była bardzo infantylna.

Pierwszy tom niejednoznaczny, wielowątkowy, baśniowy; ten jedynie bajkowy. Parę ciekawych momentów, czyta się szybko i przyjemnie, ale nie ma startu do Alicji w Krainie Czarów.

Pierwszy tom niejednoznaczny, wielowątkowy, baśniowy; ten jedynie bajkowy. Parę ciekawych momentów, czyta się szybko i przyjemnie, ale nie ma startu do Alicji w Krainie Czarów.

Historia Alicji aż prosiła się o kontynuację. Uroki tej powieści polegają na jej śmiesznym absurdzie. Sensem przygód Alicji jest kompletny bak sensu coś, co nigdy nie powinno mieć miejsca, jak najbardziej ma miejsce, podczas kolejnych przygód, które pojawiają się na drodze dziewczynki do stania się królową zaczarowanej krainy.

„Alicja w krainie czarów” zajmuje szczególne miejsce na mojej półce jako książka i szczególne miejsce w sercu, jako powieść. Czytając ją już jako dorosła osoba, można w tym całym zaplątaniu dostrzec wartości wprowadzone przez autora pod postacią komizmu i nonsensu, o których zapominamy na co dzień w dorosłym życiu.

Historia Alicji aż prosiła się o kontynuację. Uroki tej powieści polegają na jej śmiesznym absurdzie. Sensem przygód Alicji jest kompletny bak sensu coś, co nigdy nie powinno mieć miejsca, jak najbardziej ma miejsce, podczas kolejnych przygód, które pojawiają się na drodze dziewczynki do stania się królową zaczarowanej krainy.

„Alicja w krainie czarów” zajmuje szczególne...

W zeszłym roku po raz pierwszy w swoim życiu przeczytałam książkę „Alicja w Krainie Czarów”. Czytanie tej książki było dla mnie niezwykle przyjemną przygodą. W końcu poznałam pierwowzór historii, o której słyszałam od najmłodszych lat. Mając w pamięci swoje odczucia po przeczytaniu książki o Alicji z wielką chęcią zaczęłam czytanie drugiej części, czyli „Alicja w zwierciadlanym domu, czyli po drugiej stronie lustra”, która trochę mnie zaskoczyła.
Swoją przygodę z drugim tomem o Alicji zaczęłam od przeglądania książki. To wydanie od Wydawnictwa MG jest po prostu piękne. Cudowna oprawa oraz idealnie pasujące ilustracje do treści. Musiałam najpierw nacieszyć oczy, a później dopiero zaczęłam czytać. Wystarczyła mi chwila z tą książką, aby wyrobić o niej swoją pierwszą opinię. Historia była inna niż w pierwszej części, pełna różnych dziwactw i przez to zaskakująca. Mam wrażenie, że z poprzedniczką łączy ją tylko główna bohaterka.
Czytanie książki „Alicja w zwierciadlanym domu, czyli po drugiej stronie lustra” zakończyłam z kompletnie innymi odczuciami niż w przypadku „Alicji w Krainie Czarów”. Na początku nie wiedziałam co o niej myśleć. Jednak po pewnym czasie stwierdziłam, że zdecydowanie wolę tę mniej dziwną, bajkową wersję, czyli pierwszą część. Uważam że dobrze zrobiłam czytając drugi tom o Alicji, bo przekonałam się, że Alicja może wylądować w kompletnie innych realiach niż te z Krainy Czarów, a przy okazji mogłam pozachwycać się wydaniem, które teraz będzie zachwycać moje oczy stojąc na mojej półce.

W zeszłym roku po raz pierwszy w swoim życiu przeczytałam książkę „Alicja w Krainie Czarów”. Czytanie tej książki było dla mnie niezwykle przyjemną przygodą. W końcu poznałam pierwowzór historii, o której słyszałam od najmłodszych lat. Mając w pamięci swoje odczucia po przeczytaniu książki o Alicji z wielką chęcią zaczęłam czytanie drugiej części, czyli „Alicja w...

„Nie dbamy, gdy jesteśmy duzi,
O naszych snów dziecięcych kraik.”

Kiedy pół roku temu kolejny raz zabrałam się za „Alicję w Krainie Czarów”, tym razem jako osoba wprowadzająca młodych czytelników w świat książek, przekonałam się, że powieść wciąż przynosi wiele radości i uśmiechu, nakłania do sympatycznych refleksji i poczucia dumy z pielęgnowania w sobie dziecięcej wyobraźni i fantazji. Kilkakrotnie wchodziłam w fantastyczny świat pierwszego tomu. Natomiast z drugim nie miałam okazji zapoznać się. Duży błąd, gdyż „Alicja w Zwierciadlanym Domu” okazała się niezwykłą przygodą, cieszyła każda scena, dialog, wiersz, czy piosenka. Wyśmienita! Lewis Carrol zdecydował się poprowadzić siedmioletnią Alicję przez krainę snów ścieżką szachowych posunięć, a napotykane przez nią figury rewelacyjnie sportretował.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/01/alicja-w-zwierciadlanym-domu.html

„Nie dbamy, gdy jesteśmy duzi,
O naszych snów dziecięcych kraik.”

Kiedy pół roku temu kolejny raz zabrałam się za „Alicję w Krainie Czarów”, tym razem jako osoba wprowadzająca młodych czytelników w świat książek, przekonałam się, że powieść wciąż przynosi wiele radości i uśmiechu, nakłania do sympatycznych refleksji i poczucia dumy z pielęgnowania w sobie dziecięcej...

Alicja w Krainie Czarów jest już kultową historią, ale czy znacie jej kontynuację? Nasza główna bohaterka za sprawą magicznego lustra ponownie trafia do niezwykłej krainy. Ma okazję poznać rozmaite postacie. Jednak gdy poznaje pewną Królową ma okazję przeżyć następną przygodę. Znajduje miejsce, które wygląda jak szachownica i jeśli bardzo się postara może zostać następną Królową. Tylko czy jej się uda? Kogo spotka po drodze? Jak tym razem wróci do domu?


Jest mi ogromne wstyd! Często wspominam, że jestem wielką fanką tego świata i uwielbiam rzeczy z nim związane, a jednak nigdy nie miałam okazji czytać Alicji po drugiej stronie lustra. No aż głupio o tym mówić, ale nadrobiłam to wreszcie! Będzie mi trochę trudno się o tym wypowiedzieć, ponieważ książka po pierwsze nie jest długa, a po drugie przez filmową wersję totalnie trudno mi uwierzyć, jak reżyser totalnie zmienił całą fabułę.



Jeżeli chodzi o fabułę to chyba innych słów nie znajdę, jak dziwna i momentami absurdalna. Jednak z tego co czytałam, to taka miała być i ja to kupuję. Alicja zwiedza świat, który jest wielką szachownicą i musi pokonać przeszkody, by dotrzeć do upragnionego celu. Po drodze spotyka ciekawe istoty, które jej pomogą lub będą utrudniać podróż. Zakończenie zaskakuje i wywołuję małą konsternację, jednak do tego świata idealnie pasuje.



Miłym zaskoczeniem za to była postać samej Alicji. Nie była już tak denerwująca i opryskliwa jak w poprzednim tomie, co mnie osobiście zaskoczyło. Zachowywała się dojrzalej i bardziej racjonalnie. Potrafiła inteligentnie i grzecznie rozmawiać nawet z postaciami, które z grzecznością wiele wspólnego nie miały. Można było odczuć jej rozwój. Bardzo za to charyzmatyczne i ciekawe były Biała i Czerwona Królowa. Totalnie nie sądziłam, że będą się tak zachowywać, ale za to, często dzięki temu rozśmieszały. Z drugiej strony były do siebie też dość podobne charakterem i gdyby nie szal u jednej z nich, trudno by było je rozpoznać. Nie chce też za wiele zdradzać, ale baranina i placek śliwkowy zrobiły na mnie wielkie zaskoczenie i nie przypuszczałam, że dojdziemy do takiego absurdu!



Jednak książka jest jak najbardziej uniwersalna i wyjątkowa na swój sposób. Można ją interpretować na wiele sposobów i to jest świetne. Czytało mi się ją niezwykle szybko, bo to było praktycznie do pochłonięcia na jeden raz. Co też umilało czytanie, to to konkretne wydanie, ponieważ jest ono ilustrowane i to dodaje jeszcze bardziej magicznego klimatu. Znajdziemy tu ilustracje czarno białe, ale także kolorowe, a początki rozdziałów także są pięknie zaakcentowane.



Choć książka i film to dwa totalnie różne światy to i tak uwielbiam obydwa. Każda wersja ma swój urok i to jest piękne. Zdecydowanie będę do niej wracać, gdy będę potrzebowała lektury na poprawę humoru! To powieść i dla młodszych i dla starszych, możecie ją odbierać na różne sposoby i każdy jest świetny. Szkoda, że nie umiem grać w szachy, bo tutaj jest kilka nawiązań do tego, jednak nieznajomość dużo nie odbierze, także nie ma też się czego martwić!

Alicja w Krainie Czarów jest już kultową historią, ale czy znacie jej kontynuację? Nasza główna bohaterka za sprawą magicznego lustra ponownie trafia do niezwykłej krainy. Ma okazję poznać rozmaite postacie. Jednak gdy poznaje pewną Królową ma okazję przeżyć następną przygodę. Znajduje miejsce, które wygląda jak szachownica i jeśli bardzo się postara może zostać następną...

Arcydzieło:)

Arcydzieło:)

Klasyka, specyficzna i bardziej wymagająca. Odkąd jednak przeczytałam, że autor mógł mieć epizody halucynacji towarzyszących epilepsji, całkiem inaczej się to czyta.

Klasyka, specyficzna i bardziej wymagająca. Odkąd jednak przeczytałam, że autor mógł mieć epizody halucynacji towarzyszących epilepsji, całkiem inaczej się to czyta.