Nowa Fantastyka 473 (02/2022)

Czytałem numer już jakiś czas temu, ale nie było czasu żeby coś napisać, notatki skąpe, więc siłą rzeczy będzie raczej ogólnie, bo nie będę się przebijał jeszcze raz.

Delfi - Piotr Jedliński
Wiem tyle, że o AI, pobieżne kartkowanie niczego mi nie przypomina, nie mam pojęcia o czym było i co autor chciał przekazać. W notatkach tylko ocena 5/10, znaczy przeciętniak.

Zapach Snu - Katarzyna Kraińska
Tu przynajmniej pamiętam o czym było, no ale nic wybitnego. Historia bardzo prosta, mało ciekawa, autorka próbuje nadganiać jakimś klimatem, trochę się to udaje. Warsztat nie powala, ale jest w porządku. Mały plusik.
6/10

Ostatnie dni starej nocy - Michael Swanwick
Baśnio-legenda, gdzie ni ma nijakiej logiki i nic się kupy nie trzyma, na dodatek nudne niemiłosiernie. Śmieć, z nudów wydłubany z pępka.
1/10

Vici - Naomi Novik
Klasyczne smoki Novik, czyli blada popierdółka. Tym razem w starożytnym Rzymie. Plusik za żart z Markiem Antoniuszem.
6/10

Elegia dla Gabrielle, patronki uzdrowicieli, dziewek nierządnych i szlachetnych złodziei - Kelly Barnhill
Znowu bajka, ale historia jakby ciekawsza i tło delikatnie też. Niemniej zawsze rozczarowujące jest czynienie modus operandi z mechanizmu deus ex machina, nieważne jak pięknie byłoby to napisane.
4/10

Publicystyka:
Marek Starosta opowiada o alaskańskim miasteczku, które w całości mieści się w jednym budynku, przy okazji rozważa rozmaite za i przeciw w kontekście przyszłego rozwoju społeczeństw, a Witold Vargas o błędnych ognikach i ich kulturowym umiejscowieniu. Wywiad z Karoliną Żebrowską ominąłem, bo wywiad i o strojach, ale dla zainteresowanych tematem to może być ciekawa rzecz. Wywiad z reżyserką horrorów. :lol: Chyba bym umarł gdybym przeczytał. Pozostając w temacie filmowym dostajemy sprawozdanie ze Splat!FilmFest 2021. Później kilka słów o Ann Rice, matce wampirów, a dla ciekawych dłubania w odpadkach, analiza psychologiczna Geralta. Potem znów wywiad w temacie Wiedźmina. Kosik zastanawia się nad tym czy błędy w systemach nie bywają jednak celowym działaniem. Marcin Podlewski duma o indywidualnym postrzeganiu czasu. Na koniec Orbitowski opowiada o swoim nieracjonalnym uwielbieniu dla Johna Carpentera.

Recenzje:
W sumie ok, choć Zwierzchowski zachwyca się Królową Głodu Chmielarza, produktem parówkopodobnym.

Komiks:
Lil i Put niestety ciągle na pokładzie. Marny dowcip 3/10, estetycznie może nie tak znowu brzydko, (albo dopada mnie syndrom sztokholmski). 4/10

Z pewnością niejeden znajdzie tu wiele ciekawego, jednak dla mnie to w zasadzie całkowicie zmarnowany czas.
4/10

Czytałem numer już jakiś czas temu, ale nie było czasu żeby coś napisać, notatki skąpe, więc siłą rzeczy będzie raczej ogólnie, bo nie będę się przebijał jeszcze raz.

Delfi - Piotr Jedliński
Wiem tyle, że o AI, pobieżne kartkowanie niczego mi nie przypomina, nie mam pojęcia o czym było i co autor chciał przekazać. W notatkach tylko ocena 5/10, znaczy przeciętniak.

Zapach...

Ocena dotyczy tylko i wyłącznie opowiadania Naomi Novik

Ocena dotyczy tylko i wyłącznie opowiadania Naomi Novik

Bardzo dobry numer. Interesujące opowiadania, w tym przede wszystkim świetny "Zapach snu" Katarzyny Kraińskiej. Solidna publicystyka, zwłaszcza wywiad związany z tematyką... gorsetów :) Karolina Żebrowska dostarczyła wielu ciekawych informacji, sama rozmowa została przeprowadzona w sposób lekki i przyjemny. Mocno przypadła mi do gustu również "Psychoanaliza Geralta" Joanny Kułakowskiej, choć język tekstu jest miejscami odrobinę zbyt suchy, pasując raczej do prac naukowych, natomiast tytuł powinien brzmieć: "Analiza psychologiczna Geralta" (rozumiem jednak, że zapewne trzeba było go "ścieśnić", a elementy psychoanalizy również mają w artykule swoje miejsce). Celne spostrzeżenia wraz z wyjaśnieniami odnoszą się do literatury autorstwa Andrzeja Sapkowskiego, nie zaś do gier, seriali i filmu, czyli adaptacji opowieści o Wiedźminie Geralcie. Sapkowski wielokrotnie podkreślał kwestie alienacji, obcości, ksenofobii, faktu, że Geralt przybywa w jakieś miejsce, wykonuje to, do czego został wynajęty, lub po prostu się przygląda wydarzeniom, po czym zostaje odrzucony, potraktowany jak niepotrzebny, ale niebezpieczny stwór, który w oczach możnych, mędrców i gawiedzi w sumie niewiele różni się od potwora, którego ubija. To, że Geralt jest outsiderem niepewnym własnej tożsamości i jej poszukującym, znajdując ratunek w roli ojca.
Polecam ten numer.

Bardzo dobry numer. Interesujące opowiadania, w tym przede wszystkim świetny "Zapach snu" Katarzyny Kraińskiej. Solidna publicystyka, zwłaszcza wywiad związany z tematyką... gorsetów :) Karolina Żebrowska dostarczyła wielu ciekawych informacji, sama rozmowa została przeprowadzona w sposób lekki i przyjemny. Mocno przypadła mi do gustu również "Psychoanaliza Geralta"...

Wszystkie trzy opowiadanie zagraniczne (Swanwick, Novik, Barnhill) świetne.

Wszystkie trzy opowiadanie zagraniczne (Swanwick, Novik, Barnhill) świetne.

Numer zawiera bardzo ciekawe opowiadania.
Publicystyka również stoi na wysokim poziomie - nie przypadło mi do gustu jedynie tzw. "psychoanaliza Geralta" - tekst jest pisany na siłę, a stawiane tezy sztuczne i błędne.

Wielki plus za zaskakujący, ale bardzo ciekawy wywiad z Karoliną Żebrowską. Nigdy bym nie pomyślał, że damska retro moda może być tak ciekawa ;)

Numer zawiera bardzo ciekawe opowiadania.
Publicystyka również stoi na wysokim poziomie - nie przypadło mi do gustu jedynie tzw. "psychoanaliza Geralta" - tekst jest pisany na siłę, a stawiane tezy sztuczne i błędne.

Wielki plus za zaskakujący, ale bardzo ciekawy wywiad z Karoliną Żebrowską. Nigdy bym nie pomyślał, że damska retro moda może być tak ciekawa ;)

A rok 2022 miał być lepszy…
Na szczęście ponownie zatopiłem się w Wiedźmina (tym razem konsolowego) i taki eskapizm znacznie mi pomógł. Przeszkadzał tylko w czytaniu.
Toteż bez lania wody – garść uwag nt. dawno przeczytanego lutowego numeru NF.
Proza polska:
„Delfi” Piotra Jedlińskego – ciężko brnęło mi się przez ten tekst. Może to wina Geralta, może braku koncentracji, ale za dużo tu słów, choć sam temat i pomysł niezwykle ciekawy. Ale opisy odlotów po różnych specyfikach nigdy nie były moimi faworytami, a tu jest ich jak dla mnie zbyt wiele.
„Zapach snu” Katarzyny Kraińskiej – pochwała eskapizmu w czystej postaci. Nieźle opowiedziane, nawiązania do Szekspira zawsze mile widziane, ale temat oklepany okrutnie. Acz czytało się przyjemnie.
„Ostatnie dni starej nocy” Michaela Swanwicka – w sumie: bajka. I jak to bajka, wiadomo, o co w niej chodzi. Pytanie, jak to zostało opowiedziane. A tu opowiedziane jest sprawnie. Czysto rozrywkowa literatura. Można, ale nie trzeba.
„Vici” Naomi Novik – to też rozrywka, ale głównie dla tych, którzy spotkali się już z Temeraire’m i wiedzą co nieco o starożytnym Rzymie. Wtedy tekst bawi znacznie bardziej. Ale i dla nowicjuszy – ciekawa lektura.
Bardzo mi się!
„Elegia dla Gabrielle” Kelly Barnhill – kolejna bajka, tym razem dla dorosłych. Kolejna lektura z cyklu: można, ale nie trzeba. Choć przyznać muszę, że czytało się nadzwyczaj płynnie i bez bólu, ze sporym zaciekawieniem.
W publicystyce – niezmiernie podobał mi się wywiad z panią Karoliną Żebrowską. Nie spodziewałem się, że gorsety to taki ciekawy temat. I choć z fantastyką związek jest mocno umowny, proszę o więcej takich pasjonatów.
Filmy to dla mnie z reguły materia daleka, więc oceniał nie będę. Natomiast psychoanaliza Geralta przypomina mi wypracowania szkolne na temat „co poeta miał na myśli?”. Niespecjalnie mi się podobało.

Wyjątkowo skrótową recenzję lutowego numeru Fantastyki na tym kończę.

A rok 2022 miał być lepszy…
Na szczęście ponownie zatopiłem się w Wiedźmina (tym razem konsolowego) i taki eskapizm znacznie mi pomógł. Przeszkadzał tylko w czytaniu.
Toteż bez lania wody – garść uwag nt. dawno przeczytanego lutowego numeru NF.
Proza polska:
„Delfi” Piotra Jedlińskego – ciężko brnęło mi się przez ten tekst. Może to wina Geralta, może braku koncentracji, ale...

Mam wrażenie, że przybyłam tu tylko po to, by ogłosić, że uwielbiam opowiadanie Katarzyny Kraińskiej. Prawdopodobnie dlatego, że tak właśnie jest. Nie mogłabym postąpić inaczej – zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia i szczęśliwie aż do ostatniego słowa ta miłość trwała, i trwa sobie dalej. Charakter tego utworu dziwnie nie pasował mi do Nowej Fantastyki (jest niezwyczajnie zwyczajny, przypomina rzeczy, które pisałam jako dziecko),ale cieszę się, że w niej jest; ma barwę mojego dzieciństwa, spiczaste uszy elfa, blask ukochanej zieleni. Jak dla mnie stanowi idealne wyważenie łagodnej rzeczywistości, spokojnych marzeń, tęsknoty i eskapizmu. To opowiadanie, które sama mogłabym napisać, w którym mogłabym zamieszkać, którym mogłabym być.
Wiem, że to mocno subiektywne odczucie, a jednak zachciało mi się nim podzielić, choćby po to, by jakoś wrócić po lekturze do rzeczywistości – oto więc jestem.
Przez chwilę, niepomiernie długą, mimo wszystko, zapragnęłam być Idą.

Mam wrażenie, że przybyłam tu tylko po to, by ogłosić, że uwielbiam opowiadanie Katarzyny Kraińskiej. Prawdopodobnie dlatego, że tak właśnie jest. Nie mogłabym postąpić inaczej – zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia i szczęśliwie aż do ostatniego słowa ta miłość trwała, i trwa sobie dalej. Charakter tego utworu dziwnie nie pasował mi do Nowej Fantastyki (jest...