Antonio Conte. Głowa, serce i nogi

Antonio Conte jest ojcem odrodzenia Juventusu po roku 2006. Sezon 2011/12 i jego drużyna z Pirlo, Vidalem, Marchisio (za rok doszedł Pogba) czy odchodzącym na emeryturę, Del Piero, odzyskała prymat we Włoszech i zapoczątkowała serię 9 kolejnych tytułów mistrzowskich. Conte jako zawodnik był człowiekiem od czarnej roboty, ale miał swoje chwile, jak chociażby gol z Manchesterem United w półfinale Ligi Mistrzów w sezonie 1998/99. To także on rozpoczął festiwal Squadry Azzury na Euro 2000 i to jak, bo golem z przewrotki. Ale jego klasa objawiła się w pełni w roli trenera. Pasjonujący człowiek.

Antonio Conte jest ojcem odrodzenia Juventusu po roku 2006. Sezon 2011/12 i jego drużyna z Pirlo, Vidalem, Marchisio (za rok doszedł Pogba) czy odchodzącym na emeryturę, Del Piero, odzyskała prymat we Włoszech i zapoczątkowała serię 9 kolejnych tytułów mistrzowskich. Conte jako zawodnik był człowiekiem od czarnej roboty, ale miał swoje chwile, jak chociażby gol z...

Zdecydowanie rozczarowująca pozycja. W pierwszej części brakuje jej polotu potrzebnego autobiografiom. Zaangażowanie w książkę widzimy dopiero w drugiej części, kiedy Conte miał okazję do bronienia swojej osoby, stylu bycia, a szczególnie przedstawienia własnej wersji wydarzeń, za które spotkała go dyskwalifikacja.

Zdecydowanie rozczarowująca pozycja. W pierwszej części brakuje jej polotu potrzebnego autobiografiom. Zaangażowanie w książkę widzimy dopiero w drugiej części, kiedy Conte miał okazję do bronienia swojej osoby, stylu bycia, a szczególnie przedstawienia własnej wersji wydarzeń, za które spotkała go dyskwalifikacja.

Antonio Conte to trener podporządkowany konkretnym zasadom. Tylko w ten sposób osiąga się wielkie cele. Opowieść o charyzmie, która nie wygasła kiedy odszedł na piłkarską emeryturę a potem wszedł do świata trenera wielkich klubów i reprezentacji.

Antonio Conte to trener podporządkowany konkretnym zasadom. Tylko w ten sposób osiąga się wielkie cele. Opowieść o charyzmie, która nie wygasła kiedy odszedł na piłkarską emeryturę a potem wszedł do świata trenera wielkich klubów i reprezentacji.

Jakoś mam sentyment do biografii piłkarzy, zwłaszcza włoskich, tych idoli z czasów dzieciństwa. Obowiązkowa pozycja dla każdego fana Juve i SerieA, dzięki tej książce można dowiedzieć się kilku spraw o Antonio Conte. Napisana dobrym językiem, fajnie i szybko się czytam, bez zbędnych wielu wstawek z dzieciństwa, czy opisów każdego spotkania. Juve! Calcio!

Jakoś mam sentyment do biografii piłkarzy, zwłaszcza włoskich, tych idoli z czasów dzieciństwa. Obowiązkowa pozycja dla każdego fana Juve i SerieA, dzięki tej książce można dowiedzieć się kilku spraw o Antonio Conte. Napisana dobrym językiem, fajnie i szybko się czytam, bez zbędnych wielu wstawek z dzieciństwa, czy opisów każdego spotkania. Juve! Calcio!

Żeby osiągnąć sukces w piłce nożnej, potrzebna jest przede wszystkim ciężka i rzetelna praca na treningach. Oprócz tego, niezbędny jest również talent i piłkarski zmysł. Jeśli spełnione są te warunki, o sukces jest o wiele łatwiej, jednak nigdy nie jest on zagwarantowany. Jest coś jeszcze, co umożliwia wybicie się ponad przeciętność, coś, czym mogą poszczycić się tylko nieliczni. Tym czymś jest PASJA!

Umiłowanie pracy, talent, pasja – wszystkie te cechy posiada w sobie Antonio Conte. Trener, który jest znany przede wszystkim z tego, że udało mu się podźwignąć wielki Juventus i na powrót uczynić z niego europejskiego giganta. W 2013 roku, na polskim rynku wydawniczym, premierę miała autobiografia obecnego trenera Chelsea. Opisał on w niej samego siebie. Wyznał, co motywuje go do pracy, jak patrzy na futbol i dlaczego nie znosi fuszerki.

"Głowa, serce i nogi" rozpoczyna się od przedstawienia dzieciństwa głównego bohatera. Antonio Conte wychowywał się w Lecce, przy ulicy Casanello. Stwierdzenie "przy ulicy" jest tu jak najbardziej na miejscu, gdyż większość swojego dzieciństwa Antonio spędził na wąskich włoskich uliczkach, grając ze swoimi kolegami w piłkę (szkoda, że widok młodych chłopaków biegających beztrosko po ulicach z piłką przy nodze powoli zanika). Antonio wychowywał się w domu, w którym piłka nożna miała zaszczytne miejsce – być może właśnie to sprawiło, że Conte nie potrafi żyć bez futbolu. Jego ojciec – Cosimino – zajmował się trenowaniem, zaś młodszy brat – Gianluca – do dziś jest jego bliskim współpracownikiem (zajmuje się analizowaniem gry przeciwników). W domu młodego Antonio nie zawsze się przelewało, ale nikt nigdy nie chodził głodny. Wszyscy starali się cieszyć życiem. Entuzjazm, prawdę mówiąc ze wszystkiego, był ich domeną. Co najważniejsze, państwo Conte uczyli swoje dzieci, jak cieszyć się z sukcesów i jak szukać w porażkach dobrych stron. Wszystkie te cechy, jak na dłoni, można dostrzec u Antonio. Jest on trenerem genialnym, potrafiącym wyciągać wnioski z każdej porażki i umiejącym budować rodzinną więź ze swoim zespołem.

Jednak trenerskie początki włoskiego trenera nie były zbyt udane. Toteż, gdy władze Juventusu zdecydowały się zatrudnić go na stanowisku trenera, wielu kibiców Starej Damy nie ukrywało swojej konsternacji. To prawda, że Conte był w przeszłości piłkarzem Starej Damy i przyczyniał się do sukcesów swojego klubu, ale doświadczenie w prowadzeniu drużyn miał niewielkie. A mówimy tu przecież o objęciu jednego z największych włoskich klubów w historii, który w dodatku nie potrafił wrócić na szczyt po degradacji do Serie B. Jednak Conte odsunął na bok wątpliwości kibiców i zainteresowanie mediów i skupił się na tym, za co brał pieniądze – trenowaniu piłkarzy. Mając piłkarzy solidnych, ale nie wybitnych, Włoch stworzył zespół słynący z niezwykłej waleczności i dyscypliny taktycznej. Stara Dama na powrót powróciła na szczyt i pozostaje na nim do dzisiaj, co w znacznej mierze jest zasługą Conte.

Słynący z elegancji trener, ma swoją hierarchię wartości, której twardo przestrzega. Na jej szczycie znajduje się praca. Piłkarze, którzy mieli okazję pracować z Conte, otwarcie przyznają, że treningi z nim są wyczerpujące, ale wbrew temu, sprawiają radość. Jest tak dlatego, że Antonio wiele czasu spędza ze swoimi piłkarzami, biega z nimi i aktywnie bierze udział w treningach, przez co jego więź z podopiecznymi wykracza poza przeciętne relacje trener-zawodnik. W takich sytuacjach istnieje niebezpieczeństwo, że trener straci posłuch w drużynie, ale w przypadku Conte nic takiego nie ma miejsca. Ba, jest wręcz odwrotnie! Jego piłkarze sprawiają wrażenie, jakby byli w stanie pójść z nim na wojną. Więź Włoch z zawodnikami doskonale widać po zakończeniu meczów. Nie ważne, czy jego team przegrał czy wygrał, urodzony w Lecce dżentelmen wchodzi na boisko i dziękuje swoim podopiecznym, każdemu z osobna, i robi to w sposób bardzo szczery. W jego postępowaniu widać, że zależy mu na dobrych relacjach z zespołem i niezwykle sumiennie podchodzi do swoich obowiązków.

Po odejściu z Juventusu, kolejnym klubem prowadzonym przez Conte jest Chelsea. W Londynie czekało na Włocha wiele wyzwań i to tych z najwyższej półki. Objął zespół rozbity po fatalnym sezonie, musiał odnaleźć się w nowej lidze i nauczyć nowego języka, żeby móc komunikować się ze swoim zespołem. W dodatku zostawił swoją rodzinę we Włoszech. Miał co prawda wokół siebie swoich najbardziej zaufanych współpracowników (w tym brata),jednak najważniejsze dla niego osoby – żona i córka pozostały w słonecznej Italii. Antonio po raz kolejny odsunął te problemy na bok i całkowicie oddał się pracy z piłkarzami. Na efekty nie trzeba było długo czekać, gdyż Conte już w pierwszym roku pracy z Chelsea w fantastyczny sposób sięgnął po mistrzostwo Anglii, dzięki czemu potwierdził swój trenerski kunszt i coraz częściej zaczął być wymieniany w ścisłym gronie najlepszych trenerów na świecie. Pasja, poparta katorżniczą pracą, po raz kolejny zatriumfowała i po raz kolejny ukryła się pod uśmiechniętym obliczem włoskiego maestro.

Psychologowie bardzo często podkreślają, że w życiu niezwykle istotną rolę odgrywa pasja. Dzięki niej nasze życie nabiera barw, zaczyna sprawiać nam przyjemność, a pracą jaką wykonujemy, nie jest nakierowana tylko na zarabianie pieniędzy. W każdej dziedzinie życia należy być precyzyjnym i sumiennym, co na pewno przyniesie efekty. Doskonale wie o tym Antonio Conte, który całego siebie oddaje treningom ze swoimi drużynami, oczywiście, gdy przebywa w pracy. W domu z kolei, oddaje się swojej rodzinie, z którą również ma znakomite relacje. Rodzina i praca to wartości, które są dla niego nadrzędne. Patrząc na Conte można odnieść wrażenie, że niekiedy traci on panowanie nad sobą, a jego szaleńcza radość jest niekiedy wyrazem braku szacunku wobec rywala. Nic bardziej mylnego. Włoch jest po prostu niezwykle emocjonalnym człowiekiem i nic dziwnego, że daje się ponieść swoim emocjom w sytuacji, gdy w całości poświęca się swojej pracy. Pasja z kolei sprawia, że nie jest on pierwszym lepszym trenerem z górnej półki. Jak sam mówi: "Jeśli prowadzę jakiś klub, to jestem jego największym fanem." Antonio Conte to piłkarski maestro, przypadek jeden na miliony. Klub, który ma go po swojej stronie, już jest zwycięzcą...

Żeby osiągnąć sukces w piłce nożnej, potrzebna jest przede wszystkim ciężka i rzetelna praca na treningach. Oprócz tego, niezbędny jest również talent i piłkarski zmysł. Jeśli spełnione są te warunki, o sukces jest o wiele łatwiej, jednak nigdy nie jest on zagwarantowany. Jest coś jeszcze, co umożliwia wybicie się ponad przeciętność, coś, czym mogą poszczycić się tylko...

Nigdy nie byłem fanem Juventusu, ale mam wielki szacunek dla tej drużyny, jak i dla całego włoskiego futbolu. Sięgnąłem po tą książkę jako wielki fan Chelsea FC. Conte niesamowicie mi imponuje w roli trenera mojej ukochanej drużyny i dlatego niezmiernie byłem ciekaw tego, jak on sam widzi swoje życie i swoją karierę. Opowiadać było o czym, bo Antonio z Lecce przeżył sporo. Nie zawiodłem się na tej historii, chociaż przyznam, że mogło być nieco lepiej.

Jakiś czas temu bohater tej książki w jednym z wywiadów wypowiedział bardzo znamienne słowa: „w swojej karierze wiele wygrałem, ale myślę, że przegrałem więcej”. Podobne słowa padają także na łamach tej opowieści i myślę, że to jej idealne streszczenie. Kariera Antonio Conte zawiera się bowiem w tym krótkim stwierdzeniu. Obecny trener The Blues przeżył w swoim życiu wiele wzlotów i upadków. Borykał się z poważnymi kontuzjami, musiał obejść się smakiem w największych turniejach międzynarodowych, zdobywając „zaledwie” tytuły wicemistrza świata i wicemistrza Europy. Tylko raz zdobył Ligę Mistrzów, chociaż do finału tych rozgrywek docierał aż trzykrotnie. Jego kariera trenerska z początku również nie układała się zbyt pomyślnie…

A mimo tego wszystkiego, Antonio Conte jest dzisiaj na szczycie. Dlaczego tak się dzieje? Bo ma mentalność zwycięzcy. Doskonale rozumie zależność, zgodnie z którą porażka nie jest zaprzeczeniem sukcesu, ale jednym z jego elementów. Właśnie dlatego ta książka jest bardzo wartościowa. Pokazuje bowiem losy człowieka, który dotarł na szczyt, pomimo licznych trudności i niepowodzeń.

Jedynym minusem tej książki jest jej rozmiar. W mojej ocenie jest nieco zbyt krótka i wszystko opowiedziano zbyt szybko, ale może taki właśnie był zamiar autora? W końcu sam Antonio wspomniał na łamach swej autobiografii, że świat futbolu kręci się bardzo szybko. Dzisiaj wygrywasz, ale jutro jest kolejny mecz i równie dobrze możesz przegrać… Trudno nie przyznać racji.

Nigdy nie byłem fanem Juventusu, ale mam wielki szacunek dla tej drużyny, jak i dla całego włoskiego futbolu. Sięgnąłem po tą książkę jako wielki fan Chelsea FC. Conte niesamowicie mi imponuje w roli trenera mojej ukochanej drużyny i dlatego niezmiernie byłem ciekaw tego, jak on sam widzi swoje życie i swoją karierę. Opowiadać było o czym, bo Antonio z Lecce przeżył sporo....

Spodziewałem się czegoś więcej po tej lekturze. Liczyłem, że będzie więcej smaczków z zawodniczej kariery zwłaszcza, że był zawodnikiem charyzmatycznym. Czyta się szybko przyjemnie, ale po ostatniej stronie pozostaje spory niedosyt.

Spodziewałem się czegoś więcej po tej lekturze. Liczyłem, że będzie więcej smaczków z zawodniczej kariery zwłaszcza, że był zawodnikiem charyzmatycznym. Czyta się szybko przyjemnie, ale po ostatniej stronie pozostaje spory niedosyt.

W tej biografii, jest więcej o porażkach, niż o zwycięstwach, choć i tych nie brakuje.Przegrane finały Ligi Mistrzów, Mistrzostw Europy i Świata, a gdy udaje mu się wygrać jeden z nich, nie jest tym, który grał pierwsze skrzypce.Jako trener jest tym, który dowodzi i niesie za sobą drużynę.Gdyby nie on, Juventus nie odzyskał by zasłużonej chwały i dumy.

W tej biografii, jest więcej o porażkach, niż o zwycięstwach, choć i tych nie brakuje.Przegrane finały Ligi Mistrzów, Mistrzostw Europy i Świata, a gdy udaje mu się wygrać jeden z nich, nie jest tym, który grał pierwsze skrzypce.Jako trener jest tym, który dowodzi i niesie za sobą drużynę.Gdyby nie on, Juventus nie odzyskał by zasłużonej chwały i dumy.

Szczerze, bez owijania w bawełnę, czasami zabawnie, czasami gorzko ale zawsze z sercem. Szkoda tylko, że nie jest ze dwa razy dłuższa. Dla każdego prawdziwego tifosi Juve (którym jestem już ponad 20 lat) pozycja obowiązkowa!!!

Szczerze, bez owijania w bawełnę, czasami zabawnie, czasami gorzko ale zawsze z sercem. Szkoda tylko, że nie jest ze dwa razy dłuższa. Dla każdego prawdziwego tifosi Juve (którym jestem już ponad 20 lat) pozycja obowiązkowa!!!

Skoro sam Jose Mourinho mówi o obecnym selekcjonerze reprezentacji Włoch, że „trochę mi przypomina mnie samego”, to już jest to wystarczający powód, aby zapoznać się z sylwetką 46-letniego obecnie szkoleniowca z Italii. Ale uważam, że nawet ci, dla których słowa Portugalczyka nie są żadnym wyznacznikiem, powinni sięgnąć po książkę...

Skoro sam Jose Mourinho mówi o obecnym selekcjonerze reprezentacji Włoch, że „trochę mi przypomina mnie samego”, to już jest to wystarczający powód, aby zapoznać się z sylwetką 46-letniego obecnie szkoleniowca z Italii. Ale uważam, że nawet ci, dla których słowa Portugalczyka nie są żadnym wyznacznikiem, powinni sięgnąć po książkę...